Wampiry,wilkołaki,anioły,demony

                          Rozdział 10

Jesteśmy w tajnej siedzibie wampirów jak to nazywają.Dopiero co Liam mnie tu przeniósł.Ta teleportacja to przereklamowana sprawa.Czuje się jak by ktoś ogłuszył mnie młotkiem.Ponownie tyle ze tym razem mocniej. Stoję pośrodku olbrzymiego holu opierając się plecami o Liama.Kręci mi się w głowie.Podchodzą do mnie jakieś wampiry i przedstawiają się a ja nie bardzo wiem co mówią.Ale po ich ubiorze dochodzę do wniosku  że to służba.Kiwam lekko głową nie rozumiejąc ani jednego słowa.

-"Liam"

Mówię w myślach.Natychmiast czuję jego obecność wewnątrz mnie.

-"Tak?"

Oddycham z ulgą że mnie słyszy.

-"Zabierz mnie stąd.Czuję się fatalnie."

-"Dobrze"

Odpowiada. Po czym rozpoznaję dzwięk jego głosu.Ale co on mówi?Nic nie rozumiem.Staram się ale to potęguje jeszcze ból głowy i mdłości.Zamykam oczy.Raptem bierze mnie na ręce i gdzieś  niesie.Kompletnie się tym nie przejmuję.Pragnę tylko pozbyć się tego bólu.Po chwili czuję chłodną pościel ale nie otwieram oczu.Boje się że zwymiotuję.Coś do mnie mówi.Słowa zlewają się w całość.Kiedy nie reaguję ponownie czuję jego obecność w mojej głowie.

-"Co się dzieje Loren?"

Słyszę a wręcz czuję troskę płynącą od niego.

-"Jest mi strasznie nie dobrze.Boli mnie głowa."

-"To przez teleportację.Trochę potrwa zanim się przyzwyczaisz."

-"Boże umieram.Nie chcę tego więcej robić"

-"To musisz się sama nauczyć.Wtedy nie będzie takich skutków ubocznych."

Uchyliłam lekko jedno oko aby na niego spojrzeć.Klęczy obok łóżka i mi się przygląda.

-"Mogę sama się teleportować?"

Zapytałam z podekscytowaniem.Pokiwał delikatnie głową.

-"Oczywiście.Możesz wszystko o czym tylko pomyślisz.Potrzebujesz czegoś?"

-"Wody"

Po około pół godzinie dochodzę do siebie.Kiedy nudności ustają przypominam sobie jak żegnałam się z babcią i Różą.Wiem że niedługo się zobaczymy ale i tak jest mi smutno.Będę musiała jej powiedzieć czego się dowiedziałam o rodzicach.Czuję wielki smutek na myśl że nigdy ich nie poznam.Liam wyszedł pare minut temu załatwić jakieś sprawy.Leżę i patrzę w biały sufit.Mam piękny pokój.Wszystko jest biało-błękitne.Mam wielkie wygodne łóżko.Toaletkę obok okna.Sofę a przy niej szklany stolik.Nawet olbrzymi telewizor na ścianie i sprzęt grający na komodzie.Są też drzwi.Zapewne jedne do łazienki.A drugie?Wstaję pchana ciekawością.Podchodzę i otwieram te obok toaletki.Moim oczom ukazuje się olbrzymia łazienka cała w błękitnych kafelkach z ogromną wanną na środku i prysznicem pod ścianą.Ja cię kręce.Jest piękna.Wycofuję sie i zamykam drzwi.Kieruję się do drugich po przeciwnej stronie pokoju.A kiedy je otwieram przestaję na chwilę oddychać.To jest garderoba.Ogromna garderoba z ogromną ilością ubrań.Podchodzę do nich.Wszystkie są w moim rozmiarze.Jest kilka sukienek i spódnic.Obok wiszą bluzki.Pod nimi stoją buty.Od szpilek po adidasy.Podchodzę do szuflad i otwieram pierwszą od góry.Bielizna.Piękna koronkowa we wszystkich kolorach.Cholera jasna.Zamykam ją z trzaskiem.

-Nie podoba ci się?

Podskakuję jak oparzona.

-Liam miałeś się niezakradać.

Mówię z gniewem i oddycham głęboko aby uspokoić przestraszone serce.

-Kto to wszystko kupił?

Pytam machając reką w około.

-Ja.

Odpowiada krótko.W tej chwili już wiem kto przysłał mi sukienkę.

-Dlaczego?

Pytam cicho.

-Chciałem sprawić ci przyjemność.

Uśmiecha się do mnie szeroko aż pokazują się jego dołeczki a mi miękną kolana.Boże jak ten facet na mnie działa.

-Ale wydałeś na to wszystko fortunę.

Mówię lekko skrępowana.Wzrusza ramionami.

-To tylko pieniądze.

Ruszam z miejsca i wracam do pokoju nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć.

-Jesteś głodna?

Kręcę głową.Podchodzę do sofy i siadam wygodnie opierając się o poduszki.Zatrzymuje się naprzeciw mnie.Oglądam jego wspaniałe ciało.Szeroką klatkę.Potężne ramiona.Kiedy spoglądam w jego nieziemskie oczy widać w nich głód i pożądanie.Oblizuję wargi na co wzrok Liama ciemnieje i pojawia się w nich czerwony błysk.Odrywa ode mnie spojrzenie po czym głęboko i głośno wzdycha zaciskając pięści.Wygląda jak by miał się zaraz na mnie rzucić.Po chwili przeczesuje palcami swoje włosy.

-Zostawię cię abyś mogła odpocząć.Jak byś czegoś potrzebowała to wystarczy jedna myśl.Jestem w pokoju obok więc zjawię sie natychmiast.

Odwraca się i wychodzi.Nie jestem w stanie nic powiedzieć.Widziałam że ledwo nad sobą panował.Musi ochłonąc i ja też.To był bardzo długi i ciężki dzień.Więc kieruję się do łazienki aby wziąć długą , relaksującą kąpiel i spokojnie pomyśleć.

Budzą mnie chłodne palce dotykające mojego policzka.Otwieram oczy i widzę wielkie zielone oczy wpatrujące się we mnie.Natychmiast zrywam się z łóżka i staję obok.

-Kim jesteś do cholery?

Krzyczę.Postać siedząca na moim łóżku podnosi się z gracją.To kobieta.Piękna kobieta.Jej długie srebrne włosy opadają delikatnie na ramiona.Jest smukła i wyjątkowo wysoka.Ma łagodną,uśmiechniętą twarz.Ogromne zielone oczy,mały nosek i pełne usta.Jej szmaragdowa suknia idealnie podkreśla jej figurę.

-Wybacz że cię przestraszyłam.Jestem Corenna.Będę cię uczyć magii.

Staram się uspokoić mój oddech i przyglądam się nieznajomej.Jest niezwykła.Patrząc na nią nie ma się żadnych wątpliwości że nie jest człowiekiem.Nagle słyszę huk kiedy drzwi odbiają się mocno od ściany a obok mnie pojawia się Liam.Rozgląda się szybko po pokoju szukając zagrożenia po czym przeczesuje dłonią włosy.

-Kurwa Cora.Co ty wyprawiasz?

Pyta zburzony i wpatruje się w kobietę.A ona odrywa ode mnie swój wzrok i kieruje go na Liama.

-Strasznie długo ci to zajęło.Mogłabym ją zabić z dziesięć razy.

Mówiąc to lekko się uśmiecha i kręci głową a mnie przeszywa zimny dreszcz.Liam przestępuje z nogi na nogę wyrażnie rozdrażniony.

-Byłem na zewnątrz przy wschodniej granicy.

Mówi prawie warcząc.Corenna na jego słowa unosi brwi.

-Serio?O cholera.To jednak prawda że jesteś wyjątkowo szybki.

Liam odwraca się do mnie.

-Nic ci nie jest.Powiedz tylko słowo a urwę uszy tej elfickiej zarazie.

Mrugam oszołomiona.To jest elf.Przyglądam jej się uważniej a ona widząc to uśmiecha się szerzej i zakłada pasmo włosów za ucho aby mi je pokazać.Nie jest ludzkie.Jest duże i szpiczaste.

-Nic mi nie jest.

Odpowiadam cicho nie mogąc oderwać oczu od kobiety.Corenna spogląda na  Liama ściąga brwi a jej uśmiech gaśnie.

-Jak tam śniadanko? Uciekło do nory szczurojadzie?

Liam sztywnieje.

-Nie pożywiam się zwierzętami ale dla ciebie zrobię wyjątek.

Mówi z lekkim pomrukiem.Wygląda jak by szykował się do ataku.Wchodzę między nich i podnoszę ręce.

-Dosyć tego.Macie się natychmiast uspokoić.Oboje.

Mówię podniesionym głosem i spoglądam to na wampira to na elfa.Po sekundzie odrywają wzrok od siebie i kierują go na mnie.

-Dobra a teraz oboje wynocha.Musze się ubrać.

Kiedy ruszają z miejsca i kierują się do drzwi dodaję.

-I żadnych akcji kiedy stąd wyjdziecie.Nie mam na to ani siły ani ochoty.

Zatrzymują się na chwilę i kiwają głowami.Po czym wychodzą zamykając drzwi.Co to było do cholery?Naprawdę aż tak się niecierpią ?Kręcę z niedowierzaniem głową i kieruje się do łazienki.Dopiero po chwili do mnie dociera jak się zachowałam i to jak oni bez słowa podporządkowali się moim słowom.

Jakieś dwadzieścia minut póżniej ubrana w jeansy i koszulkę wygrzebane z garderoby kieruje się korytarzem do schodów.Nie znam rozkładu domu ale kuchnia zazwyczaj znajduje się na parterze.Korytarz jak i schody są z jasnoszarego marmuru przetykanego złotymi żyłkami.Ściany jasno brzoskwiniowe idealnie kontrastują z abstrakcyjnymi obrazami .Po drodze mijam kilka roślin w donnicach i rzeżb.Na parterze korytarz i hol są kolorystycznie identyczne jak na piętrze.Rozglądam się i zauważam kierującego się w moją stronę męzczyznę ubranego w ciemny garnitur.Jest postawny i przystojny.Jego czarne oczy przyglądają mi się uważnie.Wygłada na jakieś trzydzieści lat.Chyba widziałam go wczoraj.Zatrzymuję się kilka kroków przede mną i kłania.

-Witaj Lady Loren.Poznaliśmy się wczoraj ale ponieważ byłaś pani niedysponowana w pełni przedstawie się ponownie.Ludwig kamerdyner.Do usług.

Kto tu mieszka do diabla.Jakiś król czy co?Kamerdyner.W życiu nie zetknęłam się wcześniej z taką sytuacją.

-Witaj Ludwigu.Czy mógł byś wskazać mi gdzie znajduje się kuchnia.

Uśmiechnął się i skinął głową.

-Jeżeli jest pani głodna to proszę do jadalni.Zaraz podamy śniadanie.

Lekko skrępowana kiwnęłam głową na co on odwrócił się i skierował w głąb korytarza.Westchnęłam i poszłam za nim.Po kilku metrach zatrzymał się i otworzył drzwi pochylając głowę.Weszłam do środka.Pokój jest ogromny jak wszystkie w tym domu.Na środku stoi długi stół  na którym błyszczy biała porcelanowa zastawa.Naprawdę śliczna i delikatna.Podchodzę kierowana ciekawością aby jej dotknąć.Ale zanim to robię dostrzegłam Corenne siedzącą kilka metrów ode mnie przy stole.

-Hej.Wiesz gdzie jest Liam?

Pytam.Nie odpowiedziała ale ręką wskazała na coś ponad moim ramieniem więc się odwracam.Stoi pod ścianą i ze ściągniętymi brwiami obserwuje elfa.

-Liam?

Odezwałam się.Spojrzał na mnie po czym oderwał się od ściany i podszedł.

-Jestem.Chcesz kawy?

Kiwnęłam głową i usiadłam na krześle.Liam usiadł obok i machnął ręką.Natychmiast pojawiła się kobieta w czarnej sukience i białym fartuszku z dzbankiem w ręku.Podeszła i nalała nam kawy do filiżanek.

-Dziękuję.

Powiedziałam do kobiety i uśmiechnęłam się.Dygnęła i odeszła.Spojrzałam na wampira który znowu świdrował wzrokiem Corenne.Pokręciłam z niedowierzaniem głową.Czemu tak się niecierpią?

-Liam o co tu chodzi?Dlaczego tak na nią patrzysz?

Oderwał spojrzenie od elfa i skierował je na mnie.

-Po prostu jej nie ufam.

Powiedział cicho.

-Nie masz powodu mi nie ufać.To nie ja byłam postawiona przed sądem i skazana.

Powiedziała głośno Corenna.

-Ale to nie znaczy że jesteś niewinna.

Wywarczał Liam ale wciąż patrzył na mnie.

-Dobra mam to w nosie.Loren jak chcesz poćwiczyć magię znajdziesz mnie w bibliotece.

Powiedziała i wyszła.Liam nadal nie odrywał ode mnie oczu.Podniósł rękę i dotknął mojego policzka.Poczułam przeszywający mnie prąd jak zawsze kiedy nasze ciała się stykały.

-Napewno nic ci nie zrobiła?

Pokręciłam głową.Jego oczy pożerały mnie całą a ja chciałam być pożarta ale tylko przez niego.

-Powiesz mi o co tu chodzi?

Oderwał palce od mojej skóry i westchnął lekko.

-Jej siostra porwała mojego przyjaciela dla krwi.Był stosunkowo młody jak na wampira więc słaby.Osuszyła go czym go zabiła.Została schwytana i skazana na śmierć. Corenna twierdzi że nie miała z tym nic wspólnego ale wiem że piła jego krew.Wyczułem ja bo byliśmy powiązani.

Zrobiło mi się zimno.To straszne.Stracił przyjaciela i wie że była w to zamieszana.Teraz wszystko jest zrozumiałe.Ta cała nienawiść w jego oczach.

-Przykro mi.Naprawdę.

Złapałam go za rękę i uścisnęłam aby go pocieszyć.Potaknął głową ale nic nie powiedział.Puściłam go aby napić się kawy.

-Co znaczy że byliście powiązani?

Przełknął kawę i odstawił pustą filiżankę.

-Powiążanie krwi.Między wampirami czyni nas braćmi.

Zmarszczyłam brwi nie bardzo rozumiejąc.Widząc to kontynłował wyjaśnienia. 

-Wymieniamy się swoją krwią.To nas łączy.Potrafimy wyczuć jak któryś z braci krwi jest w niebezpieczeństwie i odszukać go.Niestety spóżniłem się.

Spuścił wzrok na swoje dłonie.

-Osłoniła się potężną magią i znalazłem go martwego.

Jego głos jest bardzo cichy i pełen bólu.

-Liam to nie twoja wina.

Powiedziałam z pełnym przekonaniem.Spojrzał na mnie.

-Wiem ale to nie zanczy że potrafię o tym zapomnieć i wybaczyć.

Śniadanie zjedliśmy w absolutnej ciszy.To znaczy ja zjadłam.Liam pił tylko kawę.Kiedy skończyłam poszliśmy do biblioteki.Rozumiem czemu nie chciał mnie zostawiać z nią samą.Usiadł w fotelu przy kominku i nas obserwował.Ćwiczyłyśmy wizualizację i czerpanie mocy z żywiołów.Potem nauczyła mnie kilku podstawowych zaklęć.Takich jak stworzenie wody,otworzenie zamka czy wzniecenie ognia.Nie rozmawiałyśmy na żaden inny temat jak czary i zaklęcia.Ma ogromną wiedzę.Kiedy zegar wybił czternastą skończyłyśmy lekcję.Corenna pożegnała się ze mną i obiecała pojawić się jutro rano po czym znikła w wirze srebrnego pyłu.Kiedy tylko pył opadł Liam trzymał mnie już w ramionach i przytulał do swojego ciała dotykając nosem moich włosów oddychał głęboko.Wtuliłam się w niego.Jest taki ciepły i tak cudnie pachnie.Moje pożądanie natychmiast obudziło się do życia.Oderwałam policzek od jego piersi i złapała go za włosy pociągając w moją stronę.Stając na palcach dotknęłam ustami jego warg.Byłam taka spragniona.Pragnęłam tak bardzo aż mnie to spalało od środka.Zamruczał cicho i pogłębił pocałunek.Jego jezyk wsunął się do moich ust aby odnależć mój.Kiedy go dotknął zadrżałam od  przeszywającego mnie pragnienia.Delikatnie masował język,skubał wargi zębami.Nikt nigdy oprócz niego tak mnie nie całował.Chwycił mnie za kark a pocałunek stał się intensywniejszy.Przyciskał mnie do swojego rozgrzanego ciała a ja czułam na brzuchu jego pulsującą erekcję.Moje serce biło szaleńczo tak jak jego.Chciałam zatopić się w nim.Być jeszcze bliżej ale oderwał ode mnie swoje wargi i odsunął się lekko.Dyszał przez otwarte usta a oczy mu błyszczały czerwienią.

-Loren musimy natychmiast przestać .

Pokiwałam tylko głową nie zdolna wykrztusić słowa i wyplątałam się z jego ramion.Boże nie wiem jak długo to jeszcze wytrzymam.Moje ciało płonie.Z każdą godziną  ten stan się pogłębiał.W końcu eksploduję.Cofnęłam się kilka kroków i usiadłam na sofie.Przymknęłam oczy aby nad sobą zapanować.Oddychałam miarowo aby uspokoić rozszalałe serce i ugasić ogień pożądania w moich żyłach.Po kilku minutach kiedy zapanowałam nad swoim ciałem spojrzałam na Liama.Stał dokładnie w tym samym miejscu i uważnie mi się przyglądał.Wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa kiedy usłyszałam kroki na korytarzu a po chwili pukanie do drzwi.

-Tak Ludwiku.

Powiedział głośno Liam.Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem i pojawił się w nich kamerdyner.

-Pani.Panie.

Ukłonił się lekko.

-Przybył konsul i pragnie porozmawiać.

Liam podszedł do stolika i nalał sobie alkoholu.Wskazał ręką na butelkę zerkając na mnie.Pokręciłam głową.

-Oczywiście.Przyprowadz go tutaj.

Kamerdyner ponownie się ukłonił i wyszedł zamykając za sobą drzwi.

-Czego on chce?

Zapytałam.Liam opróżnił szklankę  i odstawił na stolik.

-Zapewne przyniósł akta osobowe potencjalnych kandydatów.

Cholera.Mogłam się tego spodziewać ale całkiem o tym zapomniałam.Znowu kroki ale tym razem dwuch osób i puknie do drzwi.

-Proszę.

Zagrzmiał głos Liama.Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji ale ja wiedziałam że to tylko pozory.Drzwi otworzyły się i do środka wmaszerował wysoki menzczyzna.Ciemny garnitur opinał jego szerokie ramiona.Włosy w kolorze ciemnego blondu miał elegancko przystrzyżone.Odwrócił się w moją stronę i lekko pokłonił.Był przystojny jak oni wszyscy.Chyba nie istnieją brzydkie wampiry.Szaro-niebieskie oczy wpatrywały się w moje.

-Witaj Lady Loren.Jestem Gerard.Piastuje stanowisko konsula i przybywam z aktami kandydatów.

Wstałam i podeszłam do męzczyzny.Jego oczy lekko się rozszerzyły.Podałam mu rękę aby się przywitać a on ujął ja i pocałował delikatnie.Tego się nie spodziewałam.Poczułam zmieszanie.Cholera.Nie wiem jak się zachować.Co wypada a co absolutnie nie.Puścił mnie.

-Witaj Gerardzie.Może usiądziesz?

Potaknął głową i podszedł do fotela witając się z Liamem skinieniem głowy.Zajęłam swoje poprzednie miejsce.

-Gerardzie.Jestem zażenowana ponieważ nie znam waszej etykiety.Potrzebowała bym kogoś kto mnie tego nauczy.

Uśmiechnął się i potaknął głową.

-Oczywiście Pani.Jak tylko wrócę natychmiast się tym zajmę.Jutro popołudniu pojawi się nauczyciel.Co do akt.Zostały umieszczone w twoim pokoju pani abyś mogła się na spokojnie z nimi zapoznać.Muszę tylko wspomnieć że są tajne więc nie pokazuj ich nikomu.

Pokiwałam głową i uśmiechnęłam się.

-Dobrze.Ile mam czasu na podjęcie decyzji?

Przyglądał mi się zdziwiony.

-To jest pierwsze piędziesiąt akt.Jest ich około dwuch tysięcy więc sama pani rozumiesz że zajmnie to sporo czasu.Kiedy wytypujesz z kim chcesz się spotkać powiadom mnie a ja wszystko załatwię.

-Dobrze rozumiem.Kiedy dostarczysz następne?

-Za tydzień.

Ponownie pokiwałam głową.Gerard odwrócił się w stronę Liama.

-Czy ustaliłeś już kiedy wykonasz rytuał krwi?

Liam spojrzał na męzczyznę i pokręcił głową.

-Rada się niecierpliwi.Żądają abyś zrobił to jak najszybciej.

Liam pokiwał głową na co Gerard wstał powracając wzrokiem do mnie.

-Jeżeli to wszystko pani pozwolisz że się oddalę.Gdybyś chciała się ze mną skontaktować przekaż to Liamowi.

Po czy ukłonił się i wyszedł.Zmarszczyłam brwi.

-O co mu chodziło?Co za rytuał krwi?

Przyglądałam się wampirowi który robił wszystko aby na mnie nie patrzeć.Westchnął głośno.

-Chcą abym został twoim obrońcą krwi.

No tak już to słyszałam ale co to oznacza.Liam podszedł do okna.Milczał.Czekałam aż coś powie.Minuty ciągnęły się w nieskończoność a on nadal tam stał i nic nie mówił.W końcu straciłam cierpliwość.

-Może mi wytłumaczysz na czy to polega?

Spuścił wzrok na swoje dłonie.

-Mamy się związać krwią.Ja napiję się twojej a ty mojej.

Boże picie krwi.Natychmiast ogarneły mnie mdłości.

-Czemu ma to służyć?

Zapytałam bo kompletnie nic z tego nie rozumiem.

-To nas zwiąże na całe życie.Do momentu aż któreś z nas nie umrze.

Zrobiło mi się zimno.Ból przeszył moje serce.Nie chce tego zrobić.Mimo iż twierdzi że mnie kocha.

-Rozumiem że tego nie chcesz?

Zapytałam ciągle go obserwując.Na moje słowa w końcu na mnie spojrzał ale nadal z jego twarzy nie dało się nic wyczytać.

-Wręcz odwrotnie bardzo tego pragnę ale najpierw muszę ci wytłumaczyć wszystkie konsekwencie.Może wtedy ty nie będziesz tego chciała.

Przechyliłam lekko głowę na bok i zmrużyłam oczy.

-Powiedz mi.Całą prawdę.Niczego nie ukrywaj.Proszę.

Podszedł do mnie i usiadł obok łapiąc mnie za rękę.

-Loren to nas zwiąże na najbardziej intymnym poziomie.Będziesz wiedziała kiedy się boję lub kiedy czuję gniew czy pożądanie.Zawsze wyczujesz gdzie się znajduję.Nasza telepatia nie będzie ograniczona przez odległość.To działa w obie strony.Będę wiedział niemal wszystko o tobie.Rozumiesz?To jest o wiele silniejsza więż niż między braćmi krwi.

Wpatrywał się w moje oczy i obserwował moją reakcję.

-Dlaczego Rada chce abyśmy to zrobili?

Podniósł rękę i delikatnie pogłaskał mnie po policzku.Tak często mnie dotyka jak by tego potrzebował tak jak ja.

-Bo gdybyś została uprowadzona natychmiast cię wytropię.

Pokiwałam głową bo nie mogłam wyksztusić słowa.Od jego dotyku zaschło mi w gardle a puls galopował.Spojrzał na moje usta a ja odruchowo je oblizałam.Jęknął cicho kiedy to zobaczył a jego żrenice rozszerzyły się raptownie.Boże jak długo jeszcze będziemy w stanie się powstrzymywać.Dotknął kciukiem mojej wargi i lekko potarł.Rozchyliłam usta i polizałam opuszek jego palca.Przyciągnął mnie nagle i rozgniótł moje usta w mocnym i pożądliwym pocałunku wdzierając się do środka językiem.Westchnełam.To jest takie cudowne.Ssał mnie i podgryzał a ja czułam coraz większą wilgoć w majtkach.Pragnełam aby mnie posiadł.Chciałam poczuć go na sobie i w sobie.Łaknęłam jego dotyku i pieszczot.Oderwał się ode mnie z cichym warczeniem.Pochylił głowę i dyszał.Nie dotykał mnie już a moje ciało wręcz krzyczało z bólu pożądania.

-Liam pragnę cię.

Wyszeptałam.Spojrzał na mnie.Jego oczy błyszczały czerwienią.

-Wiesz że nie możemy tego zrobić.

-Wiem ale przecież są inne sposoby na miłość.

Wychrypiałam łamiącym się głosem pełnym zażenowania.Czy ja właśnie proszę tego faceta o..?Właśnie o co?Spóściłam wzrok zawstydzona.Poczułam jego dłonie na swoich ramionach.Podniósł mnie i wziął na ręce.

-Zamknij oczy.

Nakazał prawie warczącz.Natychmiast wykonałam polecenie.Ogarnęło mnie wrżenie nieważkości i wiedziałam że mnie przenosi.Kiedy poczułam swój ciężar otworzyłam oczy.Nie było tak żle.Nie mdliło mnie ani nie kręciło mi się w głowie.Znajdowaliśmy się w moim pokoju.Delikatnie postawił mnie upewniając się czy nie upadnę po czym z wampirzą prędkością zamknął drzwi na klucz.Kiedy wrócił natychmiast mnie pocałował tak jakby nie chciał żebym się rozmyśliła.Popychał mnie delikatnie do tyłu aż znależliśmy się obok łóżka.

-Loren napewno tego chcesz?

Pokiwałam głową patrząc w te czerwone błyszczące oczy.Ujął moją twarz w swoje dłonie i ponownie mnie pocałował.Tym razem bardzo delikatnie i wolno.Lizał moje wargi i lekko ssał.Wywoływało to we mnie drżenie.Oderwał się na chwilę aby jednym szybkim ruchem ściągnąć koszulkę przez głowę i odrzucić ja na podłogę.Nigdy wsześniej nie widziałam go bez niej i dech mi zaparło.Był idealny.Szeroka klatka.Płaski umięśniony brzuch.Olbrzymie bicepsy.Lekki zarost na piersi.Podszedł znowu aby mnie objąć a ja musiałam go dotknąć.Tak bardzo tego pragnęłam.Położyłam dłoń na jego brzuchu wyczuwając jego napięte mięśnie.Były takie twarde i dobrze wyczuwalne.Przesunęłam ręka w górę na jego klatkę i poczułam jak drży pod moim dotykiem.Spojrzałam mu w oczy.Był w nich niesamowity głód.Wręcz przerażający ale ja się go nie bałam.Objął mnie ramionami a jego gorące dłonie wędrowały po moich plecach.Pragnęłam aby dotknął mojej skóry bezpośrednio a nie przez bluzkę więc lekko się cofnęłam a on wypuścił mnie ze swoich ramion i przygladał tym swoim wygłodniałym wzrokiem.Ośmielona jego pożądaniem ściągnęłam bluzkę i idąc za ciosem pozbyłam się też jeansów.Stałam teraz przed nim w samej bieliżnie a on obserwował mnie błyszczącym wzrokiem.Kiedy nasycił swoje oczy podszedł i delikatnie dotknął moich ramion.Poczułam jakby poraził mnie prądem.Fala obezwładniającej energi przepłynęła przez moje ciało kumulując się  u zbiegu moich ud wywołując skurcze pochwy.Boże jeżeli tylko jego dotych wywoływał u mnie takie reakcje co będzie dalej?Czułam jak przesuwa swoje gorące dłonie po mojej skórze.Dotykał mnie tak delikatnie jakby bał się sprawić mi ból albo przestraszyć.Jego ręce błądziły od moich ramion na plecy i z powrotem aż w końcu odważył się i przesunął je przez dekold i ujął moja pierś.Na to doznanie aż wygięłam się w łuk z przyjemności a on złapął mnie w talii abym nie updła.Sciskał i masował moją pierś co jakiś czas trącając kciukiem sutek co wydobywało z mojego gardał jęk.Jego usta takie gorące i wilgotne przesuwały się po mojej szyji drażniąc zakończenia nerwowe.Nie byłam dłużej w stanie ustać na nogach co natychmiast zrozumiał i wziął mnie na ręce aby położyć na łóżku.Patrzyłam jak zbliża się do mnie i pochyla.Czułam jak jego ciało nakrywa moje.Jego usta i język wytyczały ścieżkę od moich warg przez policzek,szyję aż zatrzymując się na moim sutku.Kiedy lekko przygryzł go przez materiał stanika moje ciało doznało wstrzasu na co krzyknęłam cicho.Zaśmiał się lekko i kontynłował pieszczoty.Teraz przeniósł się na drugą pierś.Skubał i lizał a ja wiłam się w rozkoszy obcierając o jego twarde ciało.Moje ręce zaborczo badały jego plecy, szarpały za włosy.Poczułam jego gorącą dłoń na swoim udzie sunącą po mału w górę.Usta nadal pastwiły się nad moim sutkiem.Nagle poczułam jak delikatnie pociera palcami moje majtki.Ogarnęło mnie takie gorąco i drżenie z nieprawdopodobnej przyjemności płynącej z tego delikatnego dotyku.Zaczęłam się rzucać i głośno jęczeć.Przerwał pieszczotę a ja wydałam pomruk niezadowolenia.

-Jesteś taka piękna Loren.Taka apetyczna.Pragnę posmakować całego twojego ciała.

Jego słowa podkręcały jeszcze moje pożądanie.Pocałował mnie mocno i zachłannie po czym rozpiął stanik i rzucił na podłogę.Przez chwilę przyglądał się moim piersiom aż poczułam lekkie zawstydzenie i próbowałam zasłonić się rękami na co on załapał za moją dłoń kręcąc głową.

-Nie rób tego. Jesteś piękna.Pozwól mi nacieszyć oczy.

Ujął moją pierś i zassał sutek.O Boże.Rany.To jest cudowne.Błagam nie przestawaj.Jęczałam głośno i wiłam się.Drugą ręką ściągnął mi majtki odrywając się ode mnie.Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym pożądania i powrócił do ssania moich sutków.Czułam przez materiał jego spodni pulsującą erekcje wciskającą się w moje udo.Jak cudownie było by dotknąć go tam.Wypuścił z ust mój nabrzmiały sutek i kierował się w dól mojego ciała liżąc,ssąc i przygryzając.Poczułam jak rozsuwa moje uda a po chwili jego gorący i wilgotny język na mojej łechtaczce.Dreszcze wstrząsające moim ciałem sprawiały że musiał mnie mocno przytrzymywać za biodra.Czułam jak wzbiera we mnie orgazm.Wspinałam się coraz wyżej i naglę wybuchłam głośno krzycząc.Drgałam od przeszywających mnie fal orgazmu.Lizał mnie jeszcze przez chwilę dając mi dodatkową porcję przyjemności po czym położył się obok i zgarnął moje wiodkie ciało  mocno przytulając.

-Wspaniale smakujesz.

Wymruczał wprost do mojego ucha.Poczułam gorąco na policzkach.Zaśmiał się lekko.

-Nie ma się czego wstydzić Loren.Zaraz wrócę.

Wstał i poszedł do łazienki.Po chwili usłyszałam jak napełnia wannę.Po kilku minutach wrócił i wziął mnie na ręcę.Za co byłam mu wdzięczna bo na pewno nie ustała bym na nogach.Wniósł mnie do łazienki i posadził w wannie z ciepłą wodą.Przymknęłam z przyjemności oczy.Kiedy spojrzałam na niego stał i patrzył na moje piersi.

-Wykąp się ze mną.

Poprosiłam na co uśmiechnął się ukazując swoje dołeczki.

-Koniecznie chcesz żebym się rozebrał.

Powiedział rozbawionym głosem.Pokiwałam zawstydzona głową.O tak.Bardzo chciałam zobaczyć go nago.Sięgnął do swoich spodni i rozpiął guzik oraz zamek.Natychmiast zauważyłam że nie ma bielizny.Poczułam jak robię się mokra.Czy można być bardziej seksownym?Zsuwał po mału swoje spodnie w dół.Po chwili jego nabrzmiały członek wyskoczył z nich i prężył się przede mna w całej okazałości.Był olbrzymi.Długi i gruby.Na jego widok zaschło mi w gardle.Nagle zapragnęła go dotknąć.Tak bardzo a nawet polizać.Ciekawe jak smakuje?Obserwowałam jak wchodzi do wanny i siada na przeciwko mnie.

-Pierwszy raz widzisz nagiego męzczyznę prawda?

Lekko kiwam głową i próbuję oderwać od niego wzrok ale to jest niemożliwe dla mnie do zrobienia.Pożerałam go wzrokiem na co uśmiechał się delikatnie.Byłam totalnie oszołomiona przeżytym orgazmem i widokiem jego nagiego ciała.Czułam jak coś mnie do niego przyciąga i nie potrafiłam się temu oprzeć.Przysunełam się do niego na co oczy  mu pociemniały a uśmiech znikł.Wyciągnełam rękę i dotknęłam jego piersi.Mój oddech przyśpieszył.Przesuwałam rękę delikatnie i wolno w dól jego ciała.Kiedy poczułam pod palcami jego wzwód Liam przymknął oczy i westchnął.Złapałam go w dłoń i po mału poruszałam w górę i w dół. Był wielki i twardy jak stal pokryta jedwabiem.Oddech Liama stał się chrapliwy.Otworzył oczy i spojrzał na mnie.Wyciągnął rękę i złapał mnie za kark przyciągając do siebie.Klęczałam w wannie obok niego.Pochyliłam się i pocałowałam go.Kiedy nasze usta się spotkały Liam natychmiast splądrował mnie językiem.Drugą reką złapał za moją pierś i ugniatał lekko.Fala przyjemności przetoczyła się przez moje ciało ale chciałam więcej,mocniej,bardziej.

-Cholera Loren.

Wysapał niewyrażnie odrywając się od moich warg.Drugą ręką złapał mnie w tali i posadził okrakiem na swoich kolanach.Poczułam jego penisa dotykającgo mojego brzuch a doznanie było tak wstrząsające że całe moje ciało zadrżało z pragnienia.Spojrzałam w jego czerwone z pożądania oczy.Jeszcze nie widziałam go tak pobudzonego.

-Loren to jest prawdziwa tortura.Błagam cię przestań.

Wymruczał.Jego dłonie wędrowały po moim ciele.Słowa mówiły jedno a jego ciało drugie.Wiedziałam że nie mogę się z nim naprawdę kochać ale pragnęłam dać mu przyjemność i sobie też przy okazji.Uniosłam się lekko i przycisnęłam cipką penisa do jego brzucha na co on głośno jęknął.Jedna z jego dłoni chwyciła moją pierś a drugą złapał mnie za kark przyciągając do swoich ust.Pocałunek był bardzo intensywny niemał brutalny.Penetrował mnie językiem i podgryzał moje wargi.Czułam takie podniecenie i żar w pochwie.Pragnęłam spełnienia.Bardzo.Jego kciuk potarł mój sutek na co głośno jęknełam i wygiełam się do tyłu mocniej przyciskając penisa.

-Kurwa.

Krzyknął lekko .Wyprostowałam się i zarzuciłam mu ręce na ramiona opierając się na nim.Lekko się uniosłam pocierając łechtaczką o jego twardą długą erekcję.Następnie opadłam z powrotem w dół.Odchyliłam się trochę do tyłu aby wzmocnić tarcie i zaczęłam poruszać się rytmicznie.Boże to było cudowne.Fale przyjemności rozchodziły się po moim ciele.Sutki jeszcze bardziej stwardniały i stały się wrażliwsze.Liam pochylił głowę i zassał moją pierś.Krzyknęłam głośno.Doznania były tak oszałamiające.Tak upajające.Jeszcze chwila i wybuchnę już nie ma odwrotu ale pragnę aby on także zatracił się w przyjemności razem ze mną.

-Liam proszę.Błagam.

Wychrypiałam.Złapał mnie w tali pomagając mi się poruszać.Czułam jak jego członek nabrzmiewa i pulsuje.Słyszałam jego urywany oddech i jęki.Wspinałam się coraz wyżej i czułam jak mięsnie pochwy pulsują z przyjemności a jednocześnie błagają o wypełnienie i nagle krzyk Liama odbił się w moich uszach a członek pulsował na mojej cipce to pchnęło mnie wprost do spełnienia.Nie wiem czy krzyczałam.Przyjemność była tak wielka ze moje ciało całkiem zwiodczało.Czułam jak Liam mnie przytula i głaszcze.Czułam jego usta na swojej skroni.Nigdy jeszcze nie przeżyłam czegoś równie wspaniałego.

-Loren jesteś cudowna.Piękna.Kocham cię.

Wyszeptał w moje włosy.Chciałam mu powiedzieć że też go kocham.Że dla mnie liczy się tylko on ale moje usta nie chciały współpracować.Jeknęłam tylko cicho.Wziął mnie na ręce i wyniósł z wanny.Posadził sobie na kolanach i wytarł do sucha ręcznikiem co ponownie pobudziło moje ciało.Zaczęłam się wiercić na jego kolanach i szybciej oddychać.Wyczuwałam jego na w pół twardego pensa pod pośladkami.

-Kochanie musisz odpocząć.

Zaniósł mnie do sypialni i położył na łóżku.Wyprostował się i patrzył na mnie.Wyciągnęłam rekę w jego stronę.

-Błagam nie wychodz.Zostań ze mną.

Nadal był nagi.Piękny i ponownie pobudzony.Położył się obok mnie i przytulił mocno.

-Loren nie powinniśmy tego robić.To moja wina.Nie potrafiłem się powstrzymać.

W jego głosie było słychać ból.

-Bardzo tego pragnęłam.Więc jestem również winna tej sytuacji ale ja niczego nie żałuję.Ale odnoszę wrażenie że ty i owszem.

Zrobiło mi się bardzo smutno na myśl o tym.

-Ja także tego nie żałuję ale jak mam patrzeć spokojnie kiedy będziesz wiązać się z innym mężczyzną.

Oderwałam głowę od jego piersi i spojrzałam prosto w te piękne oczy.

-Nie związe się z nikim innym.To ciebie kocham i z tobą chcę być.

Jego oczy zalśniły lekko ale twarz pozostała smutna.

-Rada nigdy nie wyrazi na to zgody.Mam etykietkę syna zdrajcy a to oznacza że jestem na najniższym stopniu hierarchi.Mogę tylko zostać twoim sługą a nie partnerem.

Zaczęłam kręcić głową.

-Nie zgadzam się z tobą.Jeżeli nie będę z tobą nie będę z nikim.

Złapał mnie za głowę i przytulił.Poczułam jego oddech na swoich włosach.

-Jeżeli ktokolwiek dowie się jak bliskie są nasze relacje i doniesie o tym radzie będziemy mieć poważne kłopoty.Poproś jutro Corenne aby nauczyła cię jak rzucić zaklęcie maskujące zapach.Wytłumacz że nie chcesz aby wyczuwali twojego strachu.

W jego głosie wyczułam zaniepokojenie i troskę.

-Ale po co?

Kiedy zadałam to pytanie natychmiast domyśliłam się odpowiedzi.

-Bo za każdym razem kiedy jestem blisko ciebie twoje ciało wysyła obezwładniający zapach pożądania.Nikt nie może nabrać podejrzeń co do naszej relacji a tym bardziej Corenna.

Poczułam gorąc wypływający na moje policzki.Pokiwałam lekko głową nie mogąć nic powiedzieć z zażenowania.Jestem jak otwarta księga.Nad niczym nie potrafię zapanować.Cholera.Po kilku minutach odważyłam się odezwać.

-A ty potrafisz nas sobą całkowicie panować?

Poczułam jak jego usta dotykające mojego czoła rozciągają się w uśmiechu.

-Przy tobie moja samokontrola idzie w diabły ale od dawna jestem osłonięty zaklęciem maskującym.

Zrobiło mi się lżej na sercu kiedy to usłyszałam.

-Ale Loren to zaklęcie nie oznacza że masz  tracić kontrolę.Reakcji twojego ciała nic nie ukryje.Przyśpieszonego oddechy czy rozszerzonych żrenic więc uważaj.

Kiwnęłam głową.

-Rozumiem.Nie będę robić do ciebie maślanych oczu w towarzystwie.Poczekam aż zostaniemy sami.

Kiedy usłyszał moje słowa wybuchnął śmiechem.

-Jesteś niesamowita.

-Liam ale ja czuję twój zapach.

-Tak.Czujesz naturalną woń ciała i kosmetyków.Ale nikt nie wyczuje mojego pożądania,strachu czy gniewu.

Powiedział i cmoknął mnie w czoło.Bawię się delikatnie jego włoskami na piersi i muskam skórę.Zarzuciłam nogę na jego biodra przyciskając penisa.Był lekko pobudzony a ja zamierzałam ten stan zmienić.Delikatnie uniosłam głowę i polizałam jego brodawkę na co wciągnął raptownie powietrze.Kontynłowałam pieszczotę wywołując u niego drżenie.Jego dłonie zacisnęły się w pięści.

-Loren naprawdę balansujesz na ostrzu noża.

-Ciiii.

Uciszyłam go i podniosłam się wsuwając na jego ciało.Oparłam się na rękach i dalej lizałam jego sutek.Po chwili pocałunkami przesunęłam się na drugi aby go polizać.Rozłożył ręce na prześcieradle i złapał materiał w dłonie zaciskając mocno.Nie bardzo wiedziałam co robić więc postanowiłam zdać się na instynkt.Oderwałam język od brodawki i dotykałam wargami jego skóre całując lekko i podgryzając kierowałam się w dół jego ciała.Czułam jak cały dygocze pode mną.Spina się i jęczy.A ja nie przerwanie kierowałam się do miejsca które mnie fascynowało i przyzywało.Pragnęłam go posmakować.Byłam coraz niżej.Jego skóra była gorąca i pachniała odużająco.Zakreśliłam językiem kółko wokół pępka i skierowałam się w dół.Czułam na swoich piersiach jego nabrzmiała erekcję.Podniosłam się lekko i spojrzałam na niego.Takiego męskiego i pociągającego.Zatopionego w przyjemności którą ja mu daje.Poczułam się dumna że potrafię tego męzczyznę tak pobudzić i dać mu rozkosz.Wysunęłam język i zlizałam kropelkę podniecenia z czubka jego penisa.Krzyknął.Przez co nabrałam odwagi i wsunęłam go do ust.Och mój Boże.Cóz za cudowne uczucie i smak.Lekko słonawy.Jest taki twardy i gorący.Przesuwam delikatnie ustami w górę i w dół jednocześnie pieszcząć go językiem.Jego gardłowe pomruki tylko jeszcze bardziej mnie motywują do działania.Czuję jak moja płeć pulsuje z podniecenia.Jestem wilgotna i rozpalona ale najbardziej teraz pragnę doprowadzić go do orgazmu.Chcę aby wybuchł w moich ustach.Jego jęki są coraz głośniejsze ale nagle łapie mnie za głowę i podnosi do góry.

-Loren nie mogę tego zrobić.Pragnę abyś doszła razem ze mną.

Nie jestem w stanie nic odpowiedzieć.Podnosi się i popycha mnie na łóżko.

-Połóż się.

Jego głos jest twardy i rozkazujący na co jeszcze bardziej wilgotnieję.Wykonuję polecenie a on natychmiast rozkłada moje nogi i układa się miedzy nimi.Zanim zdąże cokolwiek pomyśleć czuję jego goracy język na swojej cipce.O matko.Liże mnie delikatnie i po mału.Smakuje.Delektuje się.Liżniecia stają sie coraz szybsze i w końcu zasysa moją łechtaczkę delikatnie w ustach na co całe moje ciało wygina się z rozkoszy.Jestem coraz bliżej .Oddycham ciężko i spazmatycznie.On wie.Odrywa usta i klęka między moimi nogani.Ujmuję w dłoń swój członek i czubkiem pociera moją łechtaczkę.To jest tak erotyczne że brakuje mi tchu.Jego pół przymknięte oczy.Lekko rozchylone usta i wilgotna erekcja na której porusza swoją dłonią jednocześnie pieszcząc mnie główką penisa.Nie dam rady wytrzymać tego dłużej i eksploduję z głośnym okrzykiem.A moim ciałem wstrząsają potężne fale orgazmu.Ale nie zamykam oczu.Pragnę go widzieć.Odrzuca głowę do tyłu i wydaję gardłowy okrzyk a jego penis pulsuje wypluwając z siebie strumienie gorącej spermy na mój brzuch.Opada gwałtownie obok mnie ciężko oddychając.Lapie mnie za kark i przyciąga do siebie rozgniatając moje usta w zaborczym pocałunku.Odrywa się po chwili i patrzy w moje oczy.

-Boże kobieto co ty ze mną robisz?

Uśmiecham się delikatnie na jego słowa.

-Ja cię po prostu pragnę.

Odpowiadam cicho.

                                                                             Rozdział 8

Kiedy tylko zaklęcie blokujące zdolnośći Loren znikło jej umysł zamknął się przed nim z trzaskiem.Będzie teraz słyszał tylko to co do niego mentalnie wyśle.Jest pełnoprawną czarownicą.Może wyczarować co tylko zapragnie.Rzuciła mu wyzwanie.Dlaczego starała się go zatrzymać?Przyjął je ale nawet ona nie mogła mu dać tego czego najbardziej pragnął.Nie potrzebował niczego poza nią.Może kiedy zostanie królową poprosi o zaszczyt wstąpienia do jej straży przybocznej.Chociaż w ten sposób będzie mógł być blisko niej bez żadnych podejrzeń.Siedział na werandzie i słyszał jak Loren chodzi po swoim pokoju.Zapewne była zbyt podniecona nową mocą aby pójść spać.Po chwili usłyszał odkręconą wodę.Zapewne bierze prysznic.Rozejrzał się po okolicznych krzakach.Wiedział że kryło się w nich czterech wojowników strzegących domu w nocy.On mógł odpocząć ale nie zamierzał się oddalać.Jak tylko Loren zaśnie przeniesie się pod jej drzwi i tam spędzi reszte nocy.Wyszła z łazienki i krzątała się po pokoju.Usłyszał jej wzburzony głos.

-Co za skończony idiota.

Drgnął lekko.Czyżby mówiła o nim.Wsłuchiwał się jeszcze przez chwilę ale nic więcej nie powiedziała.Położyła się do łóżka.To dobrze musi wypocząć.Kiedy jej oddech stał się miarowy co świadczyło że zasnęła przeniósł się pod drzwi jej sypialni.

Poranek był dla Loren bardzo intensywny.Po lekkim śniadaniu i pysznej kawie ćwiczyła wizualizację.Babcia wytłumaczyła jej jak czerpać moc z żywiołów.Okazało się to dziecinnie łatwe co tylko utwierdziło babcię o ogromnej potędze czającej się w jej ciele.Trochę mnie to przerażało.Około południa babcia zarządziła przerwę.

-Kochanie muszę odpocząć.Poćwiczymy wieczorem.

Powiedziała i poszła do kuchni.Trochę się o nią martwiłam.Nie wyglądała za dobrze.Zapewne przejmowała się tym wszystkim o wiele bardziej niż chciała pokazać.Ale uszanowałam to i nie poszłam za nią.Zastaniawiałam się gdzie jest Liam.Od wczoraj go nie widziałam.Boże a jeżeli jednak odszedł.Zostawił mnie.Poczułam ogromny ból i smutek.Muszę go zobaczyć.Zdałam sobie sprawę ze potrzebuję tego jak powietrza ale jeżeli on nie chce mnie oglądać.Czy mogę być aż taką egoistką i myśleć wyłącznie o sobie.Nie ,nie potrafę.Nie będę go więcej zatrzymywać.Naprawdę dam mu odejść?Sama myśl strasznie bolała.Ale nie mogę zmusić go do miłości.Rany naprawdę tak pomyślałam.Podeszłam do sofy i usiadłam czując słabość.Miłość?Teraz to do mnie dotarło.Kocham go i nie mogę go do niczego zmusić.Skoro niechce mnie widzieć muszę to uszanować.Wstałam i poczłapałam załamana do swojego pokoju.Jak tylko zamknęłam drzwi oparłam się o nie i osunęłam na podłogę nie mogąc zrobić już ani jednego kroku.Ukryłam twarz w dłoniach i rozpłakałam się.Znalazłam się w tak tragicznym położeniu.Kocham faceta który mnie nie chce a mam związać się z kimś innym.Uderzyła mnie pewna myśl.Już teraz wiem co mogła czuć moja matka.Płakałam nad sobą.Użalałam się nad moim losem.Nad beznadziejnościa mojego przyszłego życia.Nie wiem czy będę w stanie związać się z innym menzczyzną.Boże Liam wróć do mnie proszę.Łzy płynęły mi po policzkach i nie potrafiłam ich powstrzymać.Poczułam jego zniewalający zapach i dłoń na mojej głowie.

-Czemu płaczesz Loren?

W jego głosie słychać było troskę.Tak bardzo pragnęłam aby mnie przytulił ale nie mogłam go dotknąć.Nie mogłam.Bo gdybym to zrobiła a on by się odsunął rozpadła bym się na tysiące kawałków.Nie musi mnie kochać.Chce tylko aby był w pobliżu.Czemu to tak strasznie boli.Czułam jak głaska mnie po głowie.Jego dotyk wyzwalał fale przyjemności obezwładniającą moje ciało.Przyjemność jego dotyku odganiała ból we mnie.Kiedy nie odpowiedziałam złapał mnie za ramiona i podniósł do góry stawiając na nogi które natychmiast się pode mną ugieły.Złapał mnie mocniej i przytulił do swojej piersi.Jego ciepło przesączało się do mojego ciała rozgrzewając je od środka.Położyłam głowę na jego piersi i wsłuchiwałam się w bicie serca.Serca które mnie nie kocha.Ogarnęła mnie następna fala bólu.Dlaczego tak się katuje?

-Loren błagam powiedz mi co się stało.Ktoś cię zranił?Powiedz kto a skopie mu tyłek.

Otarłam ręką twarz i odsunęła się lekko aby spojrzeć mu w oczy.

-Czemu tak się mną przejmujesz?Co cię obchodzą moje uczucia.Jestem tylko zadaniem do wykonania.

Przyglądał mi się a w jego oczach dostrzegłam ból i tęsknotę a może mi się wydawało.

-Czemu tak mówisz Loren?Chcesz mnie ukarać.Za co?

Dalej wpatrywał się we mnie próbując rozszyfrować uczucia na mojej twarzy.Odwróciłam się wyrywając z jego objęć bo przestraszyłam się że za dużo wyczyta z mojej twarzy.Podeszłam do łóżka i usiadłam na brzegu wpatrując się w podłogę.Słyszałam jak bierze głęboki oddech pełen flustracji i podchodzi do mnie.Klęka przede mną i łapie moje dłonie.

-Loren błagam cię powiedz o co chodzi.Jak mogę ci pomóc?Zrobię wszystko.

Podniosłam głowę i spojrzałam w te przepastne niebieskie oczy które wpatrywały się we mnie z taką intensywnościa.Przełknęłam gule zaciskającą moje gardło.

-Nie możesz mi pomóc.

Pokręciłam głową odwracając wzrok od jego twarzy.

-Loren ja nie odejdę.Zostanę przy tobie tak długo jak będziesz chciała.Pamiętasz rzuciłaś mi wyzwanie i mam zamiar mu sprostać.

Ponownie pokręciłam głową.

-Nie musisz tego robić.Chciałam cię zmusić abyś został ale nie mogę być taką egoistką.Możesz odejść.Nie czuj się do czegokowiek zobligowany.Zwalniam cię z tego.

Po moich policzkach popłynęły kolejne łzy.Zamknęłam oczy ale on nie wstał dalej klęczał przede mną.

-Chcesz abym odszedł?Powiedz prawdę.

Jego głos był stanowczy bez cienia litości dla mojego serca.Otworzyłam oczy i szybko otarłam łzy aby na niego spojrzeć.

-Nie.

I to wystarczyło.Nic więcej nie musiałam dodawać.W jego oczach błysnęło jakieś uczucie którego nie potrafiłam zidentyfikować.Ujął mnie pod brodę przytrzymując w ten sposób kiedy jego usta delikatnie dotknęły moich warg.Odchylił się odrobinę aby spojrzeć w moje oczy szukając paniki,gniewu?Nie wiem czego ale tego nie dostrzegł wiec ponownie dotknął moich ust swoimi.Delikatnie skubał i pieścił czekając aż zareaguję w jakikolwiek sposób.Moje usta ożyły i odwzajemniły jego pieszczote na co on wydał cichy pomruk przyjemności głeboko w swojej piersi.Jego język delikatnie muskał moje wargi prosząc abym wpuściła go do środka.Nie musiał długo czekać moje usta rozchyliły sie pochłaniając go .Kiedy dotknął mojego języka wezbrała we nie fala pożądania kumulująca się między moimi udami.Piersi nabrzmiały a moje ręce powędrowały aby go przytulić.Podniósł się z kolan i łapiąc mnie za kark pogłębił jeszcze pocałunek jednocześnie popychając mnie na łóżko.Kiedy tylko moje plecy dotknęły chłodniej pościeli poczułam jak przyciska mnie swoim ciężarem.Tak słodkim ciężarem rozpalającym każdy fragment mojego ciała.Płonęłam dla niego i przez niego.Tak bardzo łaknęłam tego męzczyzny.Brakowało mi tchu.Przerwał na chwilę aby wymruczeć prosto do mojego ucha.

-Nie każ mi odchodzić.Bez ciebie umrę.

Zadrżałam na te słowa.Jego usta ponownie zawładnęły moimi w dzierając się we mnie językiem.Smakował mnie.Delektował się.Czułam jego twarde i gorące ciało ale jego ręce nie dotykały mnie.Opierał się na łokciach niechcąc mnie przygnieść i całował ale nie dotykał.Nie zamierzałam narzekać.Brałam co mógł mi dać chociaż chciałam o wiele,wiele więcej.Oderwał się ode mnie a jego oczy błyszczały czerwienią.Już wiedziałam co  to oznacza.Pragnął mnie.

-Rany Loren.

Wyszeptał.Opadł obok i zgarnął mnie przytulając mocno.Przycisnęłam policzek do jego piersi chłonąc jego cudowny zapach.Oddychał ciężko a jego serce biło szybko tak jak moje.

-Jesteś niewinna.Nie mogę cię tknąc chociaż tak bardzo cię pragnę.

Wymruczał w moje włosy a ja poczułam jak ponsowieje.Cholera skąd on wie że jestem dziewicą.Zamknęłam oczy i zebrałam się na odwagę.

-Skąd wiesz ?Może byłam już z menzczyzną.

Westchnął głegoko.

-Czuję to w twoim zapachu.Jesteś dziewicą.

Zrobiło mi się gorąco.

-Jak to czujesz?

Byłam naprawdę zaskoczona a jednocześnie zażenowana.Poczułam jak lekko drży chichocząc.

-Mam bardzo wrażliwy wech.To jeden z moich talentów.

Zafascynowało mnie to.Następny strzęp infornacji o nim.

-A inni też to potrafią?

Pocałował mnie w czoło.Poczułam gorący oddech na swojej skórze.

-Wampiry po osiągnięciu pewnego wieku a wilki od urodzenia.

Byłam szczęśliwa że zaufał mi aby to wyjawić i doznałam olśnienia.

-Czy ty już nie słyszysz moich myśli?

Poruszył się lekko aby jeszcze mocniej mnie przytulic.Położyłam rękę na na jego brzuchu na co on nabrał gwałtownie powietrza ale kiedy chciałam ją zabrać złapał mnie i przytrzymał abym tego nie robiła.

-W momencie jak znikło zaklęcie blokujące magię  twój umysł się zamknął.

Uśmiechnęłam się delikatnie i założyłam nogę na jego nogi.

-Pamiętasz co mi obiecałeś ?

-Myhhhy.

Odpowiedział .Ten dzwięk był tak zmysłowy aż przebiegły mi dreszcze po plecach.Wyczuł moje drżenie i ponownie pocałował mnie w czoło.

-Pytaj o co chcesz.Odpowiem na każdę pytanie.

Uśmiechnęłam się i wtuliłam mocniej policzek.

-Każde?Napewno?

-Tak.

Odetchnęłam głebiej.

-Ile masz lat?

-Tysiąc siedemset trzydzieści osiem.

Zaparło mi dech.Matko boska prawie dwa tysiące lat.Co on musiał widzieć i ile przeżyć.To niesamowite.

-Jestem za stary?

Zażartował.

-Nie chcesz zadawać się z takim staruchem?

Ale mimo żartobliwego tonu w jego głosię dało się wyczuć niepewność.

-Nie.

Odpowiedziałam krótko.

-Po prostu jestem zaskoczona.

Poczułam jak przesuwa rękę po moich plecach delikatnie głaszcząc mnie przez materiał bluzki.Ponownie zabrakło mi powietrza a on zauważając to znieruchomiał.

-Następne pytanie.

-Jakie masz zdolności?

Spioł się nieznacznie na te słowa.

-Wiesz że nie możesz nikomu o tym powiedzieć Loren.

-Tak wiem.Możesz mi zaufać.

Odetchnął głeboko.

-Telepatia,kreowanie snów,telekineza,teleportacja.Mam wyostrzony słuch,węch i wzrok.Mam nadludzką siłe i potrafię zawładąć czyimś umysłem.Mogę także ukryć się w mroku osłaniająć cieniem.

Zadrżałam.To jest nie do pojęcia.Takie zdolności.

-Czy wampiry są nieśmiertelne?

-Nie do końca. Można nas zabić.

Zamknęłam oczy i przypomniałam sobie słowa babci że mój dziadek zginął.

-Jaki jest wasz świat?

Oparł policzek o moją głowę.

-Bardzo podobny do ludzkiego.Większość z nas pracuje.Zarabia pieniądze.Zakłada rodziny.

-Rodziny?Przecież magicznych kobiet jest tak niewiele.

-Tak Loren jest ich bardzo mało dlatego ci którzy nie mają szans na związek z taką kobietą związują się z ludzmi.Czasem adoptują dzieci.

Byłam bardzo zintrygowana.

-Naprawdę?Ukrywają kim są?

-Nie .Te kobiety znają prawdę i ją akceptują.

-No dobrze ale przecież żyją stosunkowo krótko względem swoich partnerów.

-Jeżeli przyjmują krew mogą żyć kilkaset lat.

-Na ludzi też to działa?

-Nasza krew działa na wszystkie żyjące istoty.Przedłuża życie i uzdrawia a niektórym gatunkom dodaje siły i wzmacnia magię.Dlatego zdarza się że młodsze wampiry zostają porywane dla krwi.

Podnoszę lekko głowę zszokowana tą informacją aby spojrzeć w jego oczy.

-To straszne.

Podniósł rękę i dotknął mojego policzka.Jego oczy błyszczą.Usta lekko się rozchylają.Czuję jak wzbiera we mnie pożądanie . Oblewam się rumiencem i chowam twarz w jego koszuli.Rany skoro ma taki dobry węch to zapewne czuje moje podniecenie.Ależ to krępujące.Zaraz ,zaraz przypominam sobie swój sen.Spoglądam na niego ponownie.

-Byłeś w moim śnie.To ty go stworzyłeś prawda.

Potakuje lekko głową i się uśmiecha.

-Czy nadal możesz wejść do mojego snu?

Pytam patrząc na jego uśmiechające się usta.

-Mogę ale teraz musisz mnie wpuścić.Mógłbym zrobić to siłą ale nie chcę cię ranić.

Podsunęłam się odrobinę w górę aby delikatnie pocałować go w te zniewalające usta.Złapał mnie za kark i delikatnie przytrzymał aby pogłebić pocałunek ale wtedy usłyszeliśmy nawoływania babci.

-Loren zejdz na dół proszę.Ktoś chce z tobą rozmawiać.

Liam oderwał się od moich  ust.

-Wilki.

Szepcze.Wstajemy a on poruszając się niewyobrażalną prędkością otwiera drzwi  i nasłuchuje.Po chwili wciąga powietrze.Podchodzę do niego.

-Kto tam jest?

Odwraca się do mnie i zamyka drzwi.

-Samiec alfa i kilku członków stada wilków.Spryskaj się perfumami aby osłabić trochę mój zapach.Nie mamy czasu abyś wzięła prysznic i się przebrała.

Potakuję głową i podchodzę do toaletki.Spoglądam na swoje odbicie.Usta mam zaróżowione a oczy błyszczące.Szybko przeczesuję włosy.Spryskuję się perfumami i nakładam błyszczyk aby ukryć moje opuchnięte wargi.Odwarcam się do Liama.

-Czego on chce?Słyszałeś coś?

Spogłada na mnie.

-Tak rości sobie prawo do ciebie bo twierdzi że oddałaś się jego synowi Todowi.

Zbladłam.

-Ale między nami do niczego nie doszło oprócz pocałunków.

-Wiem Loren.Przecież to czuję.

-No właśnie więc może wystarszy jak tam zejdę i dam się obwąchać tym kundlom.

Zirytowałam się na co on uśmiecha się szeroko.Jego oczy błyszczą z rozbawienia.

-Pamiętaj nie okazuj strach.Zachowaj dystans.Żadnych emocji.

Zaciskam usta.Dam radę.

-Ale jeżeli oni mają taki dobry węch zauważą że się boję.

Łapie mnie za ramiona.

-Czuć stach a go okazywać to dwie różne sprawy.Nie daj się sprowokować.Będę przy tobie.Niczym się nie martw.Moi wojownicy są na zewnątrz.Wystarczy jedna moja myśł.Rozumiesz.

Potaknęłam głową.Będę jak skała.Nic nie pokaże.Dam radę.Będę zimna i wyniosła.Wychodzimy na korytarz.Schodzimy po schodach.Wchodzimy do salonu.Moja obecność natychmiast zostaje zauważona.Wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę.

-Witam panów.

Staram się aby mój głos był zimny i stanowczy.Nawet mi się udało.

-Cóż was do mnie sprowadza?

Stało przede mną ośmiu likantropów.Wielkich jak dęby.Zajmowali praktycznie cała przestrzeń w pokoju.Jeden wpatrywał się we mnie natomiast pozostałych siedniu w niego.

-Witaj pani.Nazywam się Goram i jestem przywódcą watachy wilków oraz ojcem Toda.

Przyjrzałam się ogromnemu wilkowi.Trochę ciemniejsze i dłuższe włosy niż u jego syna ale oczy niemal identyczne.Dwudniowy zarost dodawał mu wieku.Był przystojny ale na szorstki sposób.Zmarszczki na jego twarzy dawały mu wygląd twardego drania.

-Znam twojego syna Toda.

Powiedziałam lekko podnosząc głowę i spoglądając na niego miałam nadzieję zimnym i bezwzględnym wzrokiem.

-Właśnie.On twierdzi że mu się oddałaś i należysz do niego.

Krew się we mnie zagotowała z gniewu ale starałam się aby moja twarz pozostała bez żadnego wyrazu.

-To kłamstwo.Twój syn to brutal.Dwukrotnie pocałował mnie wbrew mojej woli.Ale do niczego więcej nie doszło.

Goram zmarszczył czoło.Zamyślił się chwilę i odparł.

-Jest prosty sposób aby potwierdzić twoje słowa.Ale musiał bym w tym celu podejść do ciebie pani.Odrazu zapewnie że z mojej stony nic ci nie grozi.

Spojrzałam w te pomarszczoną męską twarz.Czułam milczącą obecność Liama za moimi plecami która dodawała mi odwagi.

-Zgadzam się ale bez dotykania.

Skłonił delikatnie głowę.

-Oczywiście pani.

Ruszył szybkim krokiem.Kiedy zbliżał się do mnie robił się coraz większy a mnie ogarniało coraz większe przerażenie.Walczyłam aby się nie cofnąć.Poczułam delikatne muśnięcie w mojej głowie i zapach Liama.Uchyliłam lekko drzwi mojego umysłu wpuszczając go do środka.

-"Spokojnie Loren.Nie okazuj stachu.Jestem tu."

Odetchnęłam głębiej.Spojrzałam w górę patrząc prosto w oczy tego potężnego męzczyzny.Jego spojrzenie było czyste i ostre.Zatrzymał się przede mną na wyciągnięcie ręki.Przechylił lekko głowę i nabrał tak gwałtownie powietrza aż zafalowały mu nozdrza.Wyraz jego oczu natychmiast uległ zmianie stał się łagodniejszy i ujrzałam w nich szacunek.

-Wybacz pani za to nieporozumienie.Winni tej sytuacji poniosą konsekwencje.Jesteś bez skazy.

Po czym odwrócił się do pozostałych.

-Idziemy.

Warknął do nich i opuścili dom.Kiedy zamknęły się za nimi drzwi dopiero wypuściłam wstrzymywany oddech.Babcia i Róża patrzyły na mnie blade i zszokowane.Liam dotknął mojego ramienia.

-Świetnie sobie poradziłaś.

Powiedział i podszedł do mnie racząc mnie swoim olśniewającym uśmiechem.

-Dziękuję za wsparcie.Bez ciebie nie dała bym rady.

Odwzajemniłam uśmiech i spojrzałam na sparaliżowane kobiety.

-Babciu ,Różo wszystko wporządku?

Spojrzały na siebie.

-Tak dziecko.Nie dostaniemy zawału.

Odpowiedziała babcia ciągle troszkę blada.

-Muszę napić się kawy.

Powiedziałam oblizując usta.

-Jest w czajniczku w kuchni.Taką jak lubisz skarbie.

Odpowiedziała babcia.Spojrzałam na wampira.

-Liam chcesz kawy?

Po czy mnie czekając na odpowiedz skierowałam się do kuchni.Usłyszałam za sobą jego kroki i głos.

-O tak.W dużym kubku i z ogromną ilościa cukru.

Zaśmiałam się i weszłam do kuchni.Kiedy nalałam nam kawy i usiadłam przy stole podałam mu kubek.Wziął go bez słowa i spojrzał mi w oczy.Była w nich duma.

-Będziesz wspaniałą królową.

Zaksztusiłam się kawą i odkaszlnęłam.

-Słucham?

Zapytałam.

-Wilków lub wampirów.Jesteś z królewskiego rodu więc tylko tacy kandydaci wchodzą w grę.Równi twojej krwi.

-Nie chce i nie będę niczyją królową.

Sapnęłam z gniewem.Patrzył na mnie a na jego twarzy widniał ból.

-Takie jest twoje przeznaczenie Loren.

Odpowiedział cicho wpatrując się we mnie.Wezbrał we mnie jeszcze wiekszy gniew.

-Przestań z tym przeznaczeniem.Zamierzam ukrztałtować swoją przyszłość sama na ile to jest możliwe.Nie poddam się bez walki jakiemuś tam przeznaczeniu.

Patrzył na nią dużymi i bardzo zdziwionymi oczami.Nie takich słów się spodziewał.Będzie walczyć o co?O szczęście?Każdy wampir którego wybierze zrobi wszystko aby jej dać co tylko zapragnie.

-Co przez to rozumiesz Loren?

Zamyśliłam się przez chwilę.Co mam mu powiedzieć że go kocham i nie mogę być z nikim innym.Nie mogę tego zrobić.

-Chcesz usłyszeć moją definicję szczęścia?

Potaknął głową.

-Bycie z kimś kogo się kocha a on kocha ciebie.Spełniona i odwzajemniona miłość.

Posmutniał.

-Miłość.

Szepnął.

-Czym że jest miłość w porównaniu z honorem i obowiązkiem.Miłość to egoizm.Ty jesteś szczęśliwy ale wszyscy wokół ciebie cierpią.

Wyglądał na zrezygnowanego.Co go spotkało w jego życiu że ma takie zdanie o miłości.

-To znaczy że poświęcił byś miłość aby uszczęśliwić wszystkich tylko nie siebie?A co z osobą która by cię kochała?Ja też byś poświęcił dla dobra innych?

Patrzyłam prosto w te jego niebieskie hipnotyzujące oczy w których błyszczało jakieś uczucie którego nie potrafię nazwać.

-A ty?

Zapytał.

-Potrafiła byś poświęcić wszystkich i wszystko dla miłośći?

Wpatrywałam się a w jego oczach dostrzegłam łzy.Na pewno?Spuścił na chwil głowę i otarł oczy rękami.

-Nie znam odpowiedzi na to pytanie.

Odpowiedziałam ważąc każde słowo.

-Mam nadzieję że nie będę musiała dokonywać takiego wyboru.

Westchnęłam.Przyglądał mi się i zmarszczył brwi jakby wyczytał coś z mojej twarzy.

-Czy ty jesteś w kimś zakochana?

Zapytał a mi gardło się zacisnęło.Nie potrafiłam wydusić słowa.Kiwnęłam tylko głową bo nie mogłam zaprzeczyć.Kiedy zauważył moją odpowiedz w oczach dostrzegłam rozczarowanie i żal.Jak to?Dlaczego?

-Mam nadzieje że ten kogo kochasz odwzajemni to uczucie.

Powiedział ze smutkiem nie patrząc na mnie.Spoglądał na swój kubek i obracał go w dłoni.Do kuchni weszła babcia.

-Jak kawa?

Zapytała zatrzymując się przy stole przyglądając się nam.

-Pyszna babciu jak zawsze.

Wstałam i odstawiłam kubek do zlewu.Kierując się do drzwi oznajmiłam.

-Idę do swojego pokoju.Mam sporo do przeczytania.

Wyszłam.Głowa mnie bolała ale to było nic w porównaniu z bólem serca.On mnie nie kocha.Pożąda owszem ale nie kocha.

                                          Rozdział 9

-Liam chcesz jeszcze kawy?

Wyrwany z odrętwienia przez głos Estell zamrugał kilka razy .

-Nie dziękuję.

-Pyszna kawa.

Dodał po chwili.

-Wampiry.

Westchnęła Estell

-Tyle wieków chodzisz po świecie a jesteś taki ślepy.

Słowa Estell odbiły się w mojej głowie.Co?Nie rozumiem.Miała na twarzy delikatny uśmiech i lekko kiwała głową.Nie.To nie możliwe.No tak Loren go pragnęła  ale to nie to samo co miłość.Przypomiał sobie wyraz jej oczu kiedy ją całował .To uczucie z jakim na niego patrzyła.I kiedy potwierdziła że jest zakochana jej oczy wyrażały to samo uczucie.Czy to jest możliwe żeby?Żeby to jego kochała?Rany boskie to niemożliwe.Poderwał się z krzesła.

-Przepraszam.

Wymruczał i wybiegł z kuchni.

Loren krążyła po swoim pokoju.Co ja mam zrobić?Boże jestem zrozpaczona.Muszę wziąść się w garść.Podeszłam do łóżka i usiadłam.Nie mogę o nim myśleć.Sięgnęłam po dokumenty i pogrążyłam się w lekturze.Po jakiś trzech godzinach postanowiłam zrobić przerwę.Strasznie dużo tych papierów.Z tego co zrozumiałam obiecują spełnić każdą moją zachciankę,obsypać mnie kasą ,otoczyć luksusem.Masakra czuję się jak towar na sprzedaż.W sumie to nim jestem.Jedną dezyzję już podjęłam.Napewno  nie zwiąże się z wilkiem.Przerażają mnie.Dobra jestem głodna.Wstałam i podeszłam do drzwi ale kiedy je otworzyłam ujrzałam Liama siedzącego na przeciwko na podłodze.Drgnełam wystraszona.Nie spodziewałam się.Wpatrywał się w podłogę zamyślony tak bardzo że nie zauważył mojej obecności.

-Liam.

Wyszeptałam.Ocknął się i spojrzał na mnie zaskoczony.

-Dlaczego siedzisz pod moimi drzwiami?

Podniósł się .

-Czuwam nad twoim bezpieczeństwem.

Powiedział a w jego głosie był chłód.Nie patrzył mi w oczy.

-I dlatego siedzisz na podłodze?

Zapytałam zdziwiona.Nie odpowiedział tylko skinął głową.

-W nocy też tu siedzisz?

Ponowne potaknięcie głową.

-Śpisz pod moimi drzwiami?

Dopiero teraz spojrzał mi w oczy.

-My nie śpimy.

Osłupiałam.Nie sypiają no dobrze następy zaskakujący fakt ale siedzi tu w nocy i mnie pilnuje.To jest naprawdę dziwne.

-To jest porąbane.

Rzuciłam i poszłam do kuchni.Kiedy byłam na schodach usłyszałam jego kroki.Teraz będzie za mną łaził jak cień?Weszłam i skierowałam się do lodówki.Wyciągnełam masło orzechowe i chleb.Kiedy usiadłam przy stole aby zrobić sobie kanapkę on stał przy drzwiach i milczał.

-Też chcesz?

Zapytałam podnosząc słoik z masłem orzechowym.Pokręcił przecząco głową.Nie wytrzymałam.

-Co się dzieje?Czemu jesteś taki milczący?Teraz będziesz się tak za mną snuł?

Kiedy nic nie odpowiedział moja irytacja wzrosła.

-Cholera jasna.Powiesz coś w końcu?

-Czy ty mnie kochasz?

No dobra.Chciałam aby się odezwał ale nie myślałam że zapyta o coś takiego.Krew odpłynęła mi z twarzy a w płucach zabrakło powietrza ale nie mogłam go zaczerpnąć.Sparaliżowana wpatrywałam się w jego smutną twarz.To dla tego jest taki przybity bo zoriętował sie co do niego czuję.Ogromy ból rozlał się po mojej klatce piersiowej.Nie chce mojej miłości.Nie dostanie jej.Skoro jest dla niego powodem do smutku to nidy jej nie dostanie.

-Zostaw mnie samą.

Wyksztusiłam przez zaciśnięte gardło.Przyjrzał mi się dokładniej i zrobił krok w moją stronę.

-Odpowiedz.

Zażądał.

-Po co?Żebyś miał wymówkę aby odejść i obarczyć mnie za to winą.Nic z tego.To kogo kocham to moja sprawa.

Byłam tak wściekła że miałam ochotę czymś w niego rzucić.Co za bezczelny wampir.Ale kiedy zobaczyłam wyraz jego twrzy.Szok i niedowierzanie.Dotarło do mnie co powiedziałam.Przyznałam się.Nie bezpośrednio ale jednak potwierdziłam jego przypuszczenia.Poczułam natychmiast jak policzki mi płoną.Nie mogę na niego patrzeć.Muszę stąd wyjść.Zerwałam się z miejsca i ruszyłam biegiem do drzwi ale kiedy chciałam go ominąć zastąpił mi drogę z wampirzą prędkością i złapał w ramiona.Chciałam się wyrwać.Szarpałam się i okładałam go pięściami gdzie popadnie ale on mnie nie puszczał.Stał niewzruszony.

-A gdybym ci powiedział że też cię kocham.

Powiedział stanowczym głosem.Kiedy dotarł do mnie sens jego słów natychmiast zastygłam w bezruchu wpatrując się w jego niebieskie spojrzenie.Kocha mnie.Naprawdę to powiedział.Nie wypuszczająć mnie z objęć pochylił się lekko i dotknął wargami moich ust.To było jak dotyk skrzydeł motyla.Ledwo muśnięcie ale obudziło we mnie wrzące pożądanie.Ponownie spojrzał mi w oczy.

-Kocham cię i nie potrafię przestać.

Wymruczał.Czekał na moją reakcję.Wpatrywałam się bez słowa.Uśmiechnął się lekko.

-Zamierzasz coś powiedzieć?

Zapytał cicho.

-Nie.

Wyszeptałam po czym podniosłam ręcę i złapałam go za włosy.Wplątałam w mnie palce i przyciąnęłam jego głowę aby zawadnąć ustami.Nie protestował tylko złapał mnie mocniej i przytulił odwzajemniająć pocałunek.Jego gorący język pieścił mój a ja czułam gorąco i wilgoć miedzy nogami.Szarpałam lekko jego włosy żądając aby dał mi więcej.Więcej siebie.Jego gorące dłonie błądziły po moich plecach.W końcu z lekkim westchnieniem oderwał się ode mnie i zatonął spojrzeniem w moich oczach.

-Loren nie możemy posunąć się dalej bez oficialnej zgody Rady.Inaczej złamiemy prawo.

Dyszałam przez uchylone usta.Błądziłam wzrokiem po jego twarzy.

-Rozumiesz?

Zapytał delikatnie na co ja kiwnęłam głową.Odetchnął głęboko.Złapał mnie delikatnie za kark i przycisnął moją głowę do swojej piersi.Staliśmy tak delektując sie swoim ciepłem i bliskością.Słyszałam miarowe bicie jego serca a zapach jego ciała upajał mnie i oszałamiał.Cóż za wspaniały męzczyzna.Nagle odsunął mnie od siebie i obejrzał przez ramię spoglądając na drzwi.Usłyszałam kroki a po chwili do kuchni weszła babcia.

-A tu jesteście gołąbeczki.

Powiedziała ze śmiechem przyglądając sie nam.Znowu gorący rumieniec oblał moje policzki.Spojrzałam ukradkiem na Liama .Przyglądał mi się i lekko uśmiechał.Babcia pokręciła  głową nie przestając się uśmiechać po czym ruszyła do szafek.

-Jeżeli nie macie nic przeciwko to przenieście się do salonu.Za godzinę będzie objad.

Powiedziała wyciągając garnek z szafki.Bez słowa wyszliśmy z kuchni ale nie poszliśmy do salonu.Ośmielona jego wyznaniem złapałam go za rękę i zaprowadziłam do swojego pokoju.Nie opierał się.Kiedy byliśmy w środku zaciągnęłam go obok łóżka i pchnęłam lekko aby na nie opadł.Kiedy już się na nim znalazł usłyszałam jego dżwięczny  śmiech.

-Boże Loren.Nie zachowujesz się jak niewinna dziewczynka.

Patrzyłam na tego wspaniałego menzczyznę leżącego na moim łóżku nie wiedząc co dalej z nim zrobić.Wzruszyłam ramionami na jego słowa.

-A jak według ciebie powinnam się zachowywać?

Zapytałam oglądając jego idealne ciało.Nie odpowiedział.Jego uśmiech znikł z twarzy a spojrzenie stało sie bardzo intensywne.Wciągnął głeboko powietrze a żrenice mu się rozszerzyły zapewne wyczuwając moje podniecenie.Czułam się rozedrgana w środku.Łaknęłam go.Boże pomóż mi nie oszaleć z pożądania.Podeszłam krok do przodu i usiadłam na krawędzi łóżka raptem onieśmielona całą sytuacją.Podniósł sie do pozycji siedzącej i przytulił mnie do swojego twardego,męskiego ciała.Oparłam głowę na jego ramieniu,zamknęłam oczy i wciągnęłam jego zapach.Poczułam się jak pijana z pożądania do tego niesamowitego męzczyzny.Nagle ciało Liama napięło się.Puścił mnie i wstał.Podszedł natychmiast do okna a ja usłyszałam przeciągłe wycie wilka.Co do cholery?Liam wyciągnął telefon z kieszeni.Nacisnął kilka przycisków.Odwrócił się i z wampirzą prędkościa znalazł sie  obok mnie.Schował komórkę i załapał mnie za ramiona podnosząc do góry.

-Liam co się dzieje do diabła?

Zapytałam mocno zaniepokojona wyrazem jego twarzy.Poczułam panikę.Moja krew przyśpieszyła razem z sercem które wpadło w szaleńczy rytm.Nic nie mówiąc złapał mnie jeszcze mocniej i przytulił.Wtedy zapadła ciemność.Boże co się dzieje.Jestem przerażona.Poczułam zawroty głowy i mdłości.Nic nie widziałam.Czułam tylko ramiona Liama.Nagle rozbłysło świato raniąc moje oczy które natychmiast wypełniły się łzami.Zaczęłam mrugać aby przyzwyczaić sie do światła.Rozejrzałam się do okoła ale nie poznawałam otoczenia.Nie byliśmy już w moim pokoju.Ciągle jeszcze trochę otumaniona pokręciłam lekko głową.

-Gdzie my jesteśmy?

Zapytałam cicho.Liam westchnął lekko.

-W siedzibie Rady.

Odpowiedział któtko.Odsunęłam się lekko aby spojrzeć mu w twarz.

-Dlaczego?

Zapytałam.Przyglądał mi się przez chwilę.

-Tod przejął dowództwo nad watachą.Nie mogłaś tam zostać.

Rany boskie.Serce stanęło mi na chwilę po czym ruszyło szaleńczym rytmem.

-Co z moją babcią i Różą?

Wykrzyknęłam przerażona.Jeżeli coś im się stanie.Ja tego nie przeżyję.Poczułam jak moje ciało dygocze ze strachu.

-Spokojnie Loren.Nic im nie jest.Też zostały ewakułowane.Są obok.

Odetchnęłam z ulgą i zamknęłam oczy.Całe szczęście.Nic nikomu się nie stało.Oparłam policzek na jego piersi.Tak jest mi dobrze.Chcę zostać w jego ramionach do końca świata.

-Loren dobrze się czujesz?

Zapytał cicho pochylając sie do mojego ucha.

-Myyhyy.

Wymruczałam.Nawet lepiej niż dobrze.Cudownie.

-Chodz usiądziesz.Musimy porozmawiać.

Westchnęłam ciężko i pozwoliłam się zaprowadzić do sofy która stała na środku pokoju.Usiadłam i rozejrzałam się.Pokój był pięknie urządzony.Eleganckie i nowoczesne meble.Ciemne obicia sofy i foteli kontrastowało z jasną podłogą z marmuru.Wszystko było w odcieniach szarości.Liam usiadł obok ale mnie nie dotykał.Spojrzałam na niego.Był przygnębiony.

-Loren ze względu na tę sytuację musisz natychmiast podjąć decyzję z którym gatunkiem się zwiążesz.

Patrzyłam na niego nic nie rozumiejąć.Byłam ciągle otumaniona.

-Czy ty mnie teleportowałeś?

Pokiwał głową i dalej mi się przyglądał.

-Loren Rada czeka na twoją decyzję.To jest bardzo ważne.

Decyzję?Jaką decyzję?Miałam mętlik w głowie.

-To znaczy?

Zapytałam.Westchnął zniecierpliwiony.

-Loren musisz wybrać.Wampiry albo wilkołaki.Inaczej zostanę oskarżony o porwanie.

Jak to o porwanie.Patrzyłam zdziwona.

-Ale ty mnie uratowałeś.Jak mogą oskarżać cię o porwanie?

Zacisnął usta i pokręcił głową.

-Takie jest nasze prawo.Nie wolno mi było zabierać cię przed podjęciem decyzji.Ale musiałem bo wilki otoczyły dom.Było ich zbyt wielu abym mógł cię obronić.

Potaknęłam głową.

-Ja już podjęłam tą decyzję więc gdzie jest ta Rada.

Przyjrzał mi się uważnie.

-Czekają na ciebie.

Podniósł rękę i wskazał drzwi.

-Tam.

Dopiero teraz dotarła do mnie powaga tej sytuacji.Mój umysł zaczął wkońcu kojarzyć.Dobra.Zaraz tam pójdę.Zaraz.Za chwilę.Boże ma ochotę stąd uciec.Nabieram powietrza.Spokojnie.Jeden wdech.Drugi.Opanuj się.Dasz radę.Próbuję się zmotywować ale nadal czuję jak wszystko w środku trzęsie się jak galareta.

-Wejdziesz tam ze mną?

Pytam nieśmiało.Widzę jak potakuje głową i wstaje.Oddycham jeszcze raz bardzo głęboko i też wstaję.Liam idzie przede mną i otwiera drzwi.Odsuwa się aby mnie przepuścić.Moim oczom ukazuje sie olbrzymie pomieszczenie w którym po przeciwnej stronie znajduje się pół okrągła ława za którą siedzą jacyś ludzie.Prześlizguje się spojrzeniem po ich twarzach.Wszyscy są bardzo poważni i wszyscy wpatrują się we mnie.Jest ich około dwudziestu i są to sami męzczyżni.Podchodzę do fotela który stoi na środku tej ogromnej sali.Nie ma tu żadnych okien.Same gołe,jasne ściany.Światło pada z ogromnego,kryształowego żyrandola pod sklepieniem.Siadam niepewnie na krawędzi folela i przełykam z trudem ślinę.Ze strachu zaschło mi w ustach.Przypominam sobie słowa Liama.Nie okazuj strachu.Rozglądam się za nim.Stoi jakieś dwa metry za fotelem na którym siedzę.Jego wzrok jest utkwiony w podłodze.Oddycham z ulgą i spoglądam ponownie na męzczyzn.

-Witaj Lady Loren w siedzibie Rady Najwyższej Starszych.

Odezał się ciemnowłosy męzczyzna siedzący w samym środku.Zapewne jakiś przewodniczący albo sędzia.Odksząknełam.

-Witam wszystkich.

Powiedziałam łamiącym się głosem na co nieznajomy zmarszczył lekko brwi.Wyczuł moją słabość i strach.Weż się w garść Loren.Nakazuję sobie w duchu.

-Czy podjęłaś Pani decyzję z którym gatunkiem zwiążesz swoją przyszłość?

Odezwał sie ponownie ten sam męzczyzna.Uniosłam lekko głowę.

-Tak.Ale zanim ogłoszę tą decyzję pragnę otrzymać odpowiedż na moje pytanie.

Odpowiedziałam a mój głos zadzwięczał mocno w ogromnej sali.Był wyrażny i silny na co poniektórzy męzczyżni uśmiechali się lekko.Jak także uniosłam nieznacznie konciki swych ust.

-Jakież to pytanie?

Wszyscy lekko pochylili się nad stołem w moją stronę jakby chcieli mnie lepiej słyszeć.

-Czy moi rodzice żyją?

Powiedziałam głośno i stanowczo.Po moich słowach rozległ się cichy szmer rozmów.Po chwili wszystko ucichło.

-Zostali straceni wiele lat temu.

Padła odpowiedż z ust nieznajomego.Kiwnęłam głową.Poczułam jak serce mi zamiera.Moja tląca się nadzieja ulatuje.Jestem lekko odrętwiała ale otrząsam się i biorę głeboki oddech.Wiem że czekają na moją decyzję.

-Wybieram wampiry.

Mówię  i ponownie rozległ się szmer tym razem głośniejszy.Kiedy w końcu zapadła cisza ponownie odzywa się ciemnowłosy męzczyzna.

-Dobrze.Zostaniesz przeniesiona do tajnej siedziby gdzie podejmniesz decyzję co do partnera.Będą tam pojawiać się wybrani przez ciebie męzczyżni abyś mogła ich poznać.Twoja babcia i Róża zostaną tutaj.

-Ale dlaczego?

Zaprotestowałam.

-Potrzebuję Ich.

Męzczyzna pokręcił głową.

-Zbyt duże natężenie magii w jednym miejscu.Miejsce twojego pobytu musi zostać w sekrecie a tak się nie stanie jak zostaniecie razem.Dostaniesz nauczycielkę magii a bliskich będziesz mogła odwiedzać tutaj.

Potaknęłam głową.Rozumien że moje bezpieczeństwo jest najważniejsze.Jeżeli będę mogła się widywać z babcią to jakoś to przeboleję.

-Liamie.

Męzczyzna zwrócił się do mojego wampira.Mojego.Pewnie że mojego.

-Udasz się razem z nią.Zostaniesz jej obrońcą krwi.Jeżeli wywiążesz się z zadania będziesz mógł ubiegać się o kobietę.

Cała krew odpłynęł mi z twarzy.Jak to o kobietę.To znaczy kiedy ja zwiąże się z jakimś męzczyzną o też będzie mógł ...Nie nie mogę nawet o tym myśleć.Muszę coś zrobić.

-Jeszcze jedna sprawa.

Powiedziałam dosyć głośno aby zwrócić ich uwagę.

-Chcę sama wybrać z pośród wszystkich wampirów a nie tylko z zatwierdzonych przez was.

Męzczyżni zaczeli kręcić głowami ale milczeli.

-To nie możliwe.Nie możesz Pani związać się ze zbyt młodym wampirem albo z najniższej klasy społecznej.

Poczułam niepokuj.Nie będzie łatwo.

-W takim razie ile musi mieć lat?

Pytam głośno i nie spuszczam spojrzenia z jego oczu aby wiedział że jestem twarda i będę walczyć o swoje.Przygłada mi się uważnie.

-Przynajmniej tysiąć pięcet.

Kiwam głową i w duchu się uśmiecham.

-Co do klasy społecznej nikt poniżej średniej wyższej nie wchodzi w grę.

Cholera co to znaczy?Nie mam pojęcia ale kiwam głową.

-Rozumiem że to cię zadowala Pani?

Pyta a ja zanim pomyślę nad tym co robię wzruszam lekko ramionami i odpowiadam z lekkim uśmiechem.

-Narazie.

Po moich słowach dostrzegam lekki szok na kilku twarzach.Pewnie zachowałam się niewybaczalnie ale mam to w nosie ponieważ strach zniknął.Już się ich nie boję.Wstaję.

-Do widzenia.

Mówię głośno do nadal zdumionych członków Rady i odwracam się aby wyjść.Kiedy spoglądam na Liama wygląda jak posąg z marmuru.Tak samo nieruchomy i blady.Przechodząc obok rzucam cicho.

-Idziesz?

I nie patrząc czy się ruszył wychodzę z sali.

Zapraszam do przeczytania kolejnych rozdziałów.

                                                  Rozdział 4

Noc przebiegła spokojnie.Nawet nic mi się nie śniło za co jestem wdzięczna bo trochę odpoczęłam ale jak tylko otworzyłam oczy to zdarzenia poprzedniego dnia powróciły i poczułam ich ciężar na sercu.Co teraz będzie?Wziełam szybki prysznic.Ubrałam się w dres.Związałam włosy w kucyk i zeszłam na dół.Stanęłam na środku korytarza nie wiedząc gdzie chcę pójść.Byłam taka zagubiona.Usłyszałam krzątającą się babcię w kuchni i poczułam zapach kawy.Tak potrzebuję kawy i kilku odpowiedzi.Ruszyłam w tym kierunku .Pchnęłam drzwi i weszłam do środka.

-Dzień dobry.

Przywitałam się.

-Witaj kochnie.Jak spałaś?

Zapytała z troską babcia.

-Chcesz kawy?

Podeszłam do stołu i usiadłam na krześle.

-Tak chętnie.Dziękuję.

Zebrałam się w sobie i zapytałam.

-Babciu co teraz będzie?

Odwróciła się do mnie z parującym kubkiem.

-Wszystko będzie dobrze.

Podeszła i postawiła kubek przede mną.Odsunęła krzesło i usiadła obok.Spojrzałam jej w oczy.

-Wszystkie moje marzenia i plany przepadły.Jestem zagubiona babciu.

Opuściłam wzrok na kubek aby niedostrzegła moich łez.Czułam w środku ból.Przejmujący ból.Całe moje dotychczasowe życie to była fikcja.Czułam się oszukana.

-Dlaczego mi wcześniej nic nie powiedziałaś.Pozwoliłaś abym uwierzyła że mogę nolmalnie żyć.

Nadal nie mogłam na nią spojrzeć .Bałam się co może wyczytać z mojej twarzy.

-Miałam małą nadzieję że nastąpi to o wiele póżniej.Chciałam abyś pożyła jako człowiek.Łyknęła trochę szczęścia i normalności.Przepraszam.Może to był błąd.

W jej głosie dało się usłyszeć troskę.Zebrałam się w sobie i spojrzałam na nią.W oczach miała łzy.Było mi jej żal.Zastanawiałam się jak ja bym postąpiła na jej miejscu.Doszłam do wniosku że tak samo.

-Babciu to nie był błąd.Dałaś mi dwadzieścia cztery lata spokoju i normalności.Dziękuję.Przecież to nie twoja wina kim jesteśmy.Nikt nie ma na to wpływu.No może poza Bogiem.

Uśmiechnęłam się do niej aby ją pocieszyś.Jej twarz rozpogodziła się.

-Dziękuję temu Bogu że mam tak mądrą wnuczkę.

Złapała mnie za dłoń i lekko uścisnęła.Muszę się więcej dowiedzieć.

-Babciu mówiłaś że jesteśmy magicznymi istotami ale ja nic takiego nie czuję no może poza rozmową w myślach z Ianem.

Babcia zaintrygowana moimi słowami przyjrzała mi się ciekawiej.

-I co o tym myślisz kochanie?Jak się z tym czułaś?

-Na początu pomyślałam że to początki choroby umysłowej ale Ian przekonał mnie że to prawda.Przerażająca prawda bo cokolwiek pomyślę on to usłyszy.

Babcia roześmiała się głośno.

-A to drań.Prosiłam go aby tago nie robił.Nieposłuchał ale widzę że dobrze się stało.Nie przejmuj się nauczę cię jak ukrywać myśli.

Była wyrażnie rozbawiona a ja zawstydzona.Nagle mnie olśniło.

-Ty wiesz kim on jest.

Przytaknęła głową nadal się uśmiechając.

-I nie boisz się go?

Tym razem pokręciła głową.

-Wbrew temu co myślisz to nie są potwory.Dla nich chonor jest najważniejszy.Ważniejszy niż życie.Poza tym żyją tysiące lat i są bardziej cywilizowni niż niektórzy ludzie chociaż nie będę ukrywać że ich prawo jest bardzo surowe.

Patrzyłam na nią próbując zrozumieć sens jej słów.

-Ok a co z tymi mocami które podobno mam?

Babcia natychmiast spoważniała.

-Dzisiaj o północy kiedy skończysz dwadzieścia cztery lata zaklęcie blokujące twoje zdolności zniknie.

Przeraziłam się.Czułam ogarniające mnie zimno i dreszcze wzdłuż kręgosłupa.

-Babciu ale ja nie jestem gotowa.Co będzie jak nad tym nie zapanuję i zrobię komuś krzywdę?

Babcia pokręciła stanowczo głową.

-Nie bój się kochanie.To jest tak naturalne jak oddychanie.Twoje ciało instynktownie będzie wiedziało co robić.Niczym się nie przejmuj będę przy tobie.

Przełknęłam z trudnością gulę która blokowała moje gardło i lekko skinęłam głową.Ale to wcale nie zmniejszyło mojego strachu.

-Wiem że to wszystko spadło na ciebie tak nagle i jeszcze raz przepraszam cie ze to ale pochodzisz z królewskiej lini i na pewno sobie poradzisz.

Teraz to już napewno w to nie uwierzę.Czułam jak moje usta same rozchylają się ze zdziwienia.

-Czy to znaczy że jestem księżniczką?

Nadal tago nie ogarniałam.

-Tak dla ścisłości to królewną.Ale najważniejsze że przewyższasz mocą wszystkie znane mi czarowice.

Nie wiem dlaczego ale uwierzenie że pochodzę z królewskiego rodu jest trudniejsza do zaakceptowania niż cała reszta.Dlaczego?Nierozumiem sama siebie.

-Masz jeszcze jakieś pytania dziecko?

-Tak.

Poprawiłam się krześle.

-Wytłumacz mi proszę o co chodzi z tym przyżeczeniem?

Babcia napiła się herbaty ze swojego kubka.Odstawiła go i odetchnęła głeboko jakby przygotowywała się do truniej rozmowy.

-Jak już mówiłam nasz ród jest zdolny rodzić dzieci istotom nadprzyrodzonym czyli wampirom i wilkołakom.

Babcia powiedziała to bardzo poważnym tonem od którego podniosły mi się włoski na karku.

-Ale przecież wilkołakiem i wampirem można się stać przez ugruzienie czy to tylko fikcja literacka?

Babcia pokiwała głową.

-Tak to prawda ale takie istoty są pół krwi.Natomiast jeżeli kobieta z naszą krwią urodzi im dziecko to jest ono pełnej krwi.Ma wszystkie zdolności swoich rodziców i może się rozmnażać.Jeżeli człowiek stanie się wampirem lub wilkołakiem poprzez ugryzienie staje się niewolnikiem tego gatunku który go przemienił i nie ma wszystkich zdolności a wręcz mnóstwo ograniczeń.Nie może też mieć dzieci.

Zamilkła i podniosła kubek aby napić się herbaty.Patrzyłam na nią ogromnymi oczami.To jest fascynujące.Trochę przerażające ale...

-To tak jak muły.No dobrze ale czy kobiety z naszego rodu mogą wybrać z którym gatunkiem chcą się związać?

Odstawia kubek i oblizała usta aby mi odpowiedzieć.

-Jeżeli zdecydujesz się na wilkołaki to zostaje zorganizowany turniej lub zawody nie wiem jak to nazwać.Chodzi o to że zgłaszają się chetni i walczą miedzy sobą a zwyciężcza dostaje kobietę.

Zadrżałam na te słowa.Co za średnowiecze.Oczami wyobrażni zobaczylam wielką arenę wysypaną piaskiem i walczących półnagich menżczyzn.Zakrwwionych i spoconych.Nie spodobała mi się ta wizja.Głoś babci sprowadził mnie z powrotem do rzeczywistości.

-U wampirów jest to bardziej cywilizowane.Chętni zgłaszają się do Najwyższej Rady i przedstawiają swoje kandydatury.Po uzyskaniu zgody starają się o względy kobiety ale w końcowym rozrachunku to ona wybiera partnera z pośród tych zaakceptowanych przez Radę.

Skrzywiłam się troche.Teraz zobaczyłam kolejkę facetów stojących pod moimi drzwiami z numerkani w dłoni.

-To bardziej cywilizowane ale i tak staroświeckie i dziwaczne.

Babcia uśmiechnęła się i lekko zarumieniła.Może przypomniała sobie jak sama dokonywała wyboru.

-Kochanie wampiry są bardzo stare.Można zrozumieć ich podejście do pewnych spraw.

Zaitrygowało mnie to i to bardzo.

-Jak stare?Ile oni żyją?

Babcia wzruszyła ramionami.

-Tego nikt nie wie.Oni nie chwalą się swoim wiekiem.Ale znałam wampira który miał ponad tysiąc lat.

Wyrażnie posmutniała od razu wiedziałam że pomyślała o dziadku.Zrobiło mi się przykro że tyle straciła.

-Babciu skoro tyle żyją to mają zapewne wiele partnerek.

Odgoniła łzy zbierające się w jej oczach i odpowiedziała.

-No właśnie nie.Jeżeli zostaną wybrani przez kobietę i zwiążą się z nią to raz na całe swoje życie.

-Ale przecież my nie żyjemy tak długo.

-Ale możemy dzięki wampirom.Jeżeli kobieta jest w pełnym związku może żyć tak długo jak jej partner.

Niewiarygodne.Fascynujące.

-Ale jak to możliwe?Nie rozumiem.To jakaś magia?

-Jeżeli są poślubieni dzielą się krwią.Przyjmowana krew od wampira przedłuża życie.Można powiedzieć że zatrzymuje proces starzenia się.

Poczułam mdłości.Boże pić krew.Przecież to ochydne.

-No to pewnie po to aby urodzić im tuziny dzieci.

Nadal mnie mdliło na samo wspomnienie.

-Tu też się mylisz kochanie.Każda kobieta może urodzić tylko trójkę dzieci.Z czego pierwsze jest dziewczynką która przedłuży linę krwi a pozostała dwujka to wampirze lub wilcze dzieci.

Zaczynał mi się mózg przegrzewać .

-Strzasznie to wszysto pokręcone.Więc nie mogę być z nikim innym poza wilkołakami i wapirami?

Babcia znowu potaknęła głową.

-Niestety kochanie.Twoja matka złamała to prawo i surowo za to zapłaciła.

Wskazała ręką na mój kubek.

-Pij bo całkiem ci wystygnie.

Potaknęłam głową i podniosłam kubek aby wziąć łyk.Kiedy tylko przełknęłam do głowy napłynęło kolejne pytanie.

-Przed kim mam się chronić.Skoro jestem taka cenna nikt mnie nie tknie prawda.

Babcia wypiła swoją herbatę do końca i odstawiając kubek pokręciła głową.

-Przed wilkami kochanie.Często się zdarza że nie szanują wyboru kobiety lub nie chcą czekać na jej decyzję i porywają ją.Dopuki się z kimś nie zwiążesz jesteś na to narażona.

Zadrżałam w nagłym przypływie przerażenia.Porwą mnie i co?Zgwałcą?

-A wampiry?

-Wampiry cię grzecznie zapytają i poczekają cierpliwie na odpowiedz.

Roześmiałam się na jej słowa.

-Więc wszystko przemawia za tym że lepiej się związać z wampirem.

Skwitowałam nadal lekko rozbawiona.Babcia podniosła jedną brew.

-To zależy co cię bardziej pociąga.Grzeczny chłopiec przestrzegający wszystkich regół czy prawdziwy zwierzak.

Zrobiło mi się duszno a na policzki wypłynął rumieniec.

-Babciu tego bym się po tobie nie spodziewała.

Powiedziałam oburzona i nadal zawstydzona.Roześmiała się.

-To nie jest śmieszne.

Powiedziałam z naganą.Spoważniała.

-Wilki też mają swoje zalety dziecko.Żyją bez takich sztywnych zasad.Kobieta związana z wilkiem po urodzeniu mu dzieci ma prawo odejść i dalej żyć jak chce.Nawet związać się z kimś innym bez konsekwencji.

Pokiwałam głową w zrozumieniu.

-Więc wybierają wilki aby odzyskać wolność.Dlaczego moja matka tak nie zrobiła?

Babcia głośno westchnęła.

- Zaszła w ciąże z twoim ojcem.Nie mogła już się związać z kimś innym.

-Nie miała żadnego wyboru?

Babcia spochmurniała.

-Mogła usunąc ciąże i związać się z kimś z niższej rangi bo nie była już dziewicą ale ani ona ani ja byśmy tego nie zrobiły.

Aborcja.Straszne.Także bym tego nie zrobiła.Teraz zrozumiałam dlaczego uciekła.

-Ty moje dziecko jesteś bardzo cenna.Jesteś królewskiej kwi i do tego nietknięta.Twoje dzieci będą wyjątkowe ze względu na krew magów którą posiadasz.

Zaniepokoiłam się.

-Dlaczego mi to mówisz? Czuję się jak towar wystawiony na licytację.

Moje ręce zaczęły się lekko trzęść a w ustach poczułam suchość.Pierwsze oznaki paniki.

-Mówię to abyś zrozumiała ile jesteś warta.A im więcej warta jest kobieta tym więcej może postawić żądań i waruknów.

Zaskoczenie znowu uchyliło moje usta.

-Więc mogę czegoś żądać?

Babcia kiwnęła głową.

-Oczywiście.

Nagle zrozumiałam o co jej chodziło.

-Jeżeli wybiorę wampiry mogę zażądać informacji o moich rodzicach.

Powiedziałam na bezdechu niemal szeptem.Moje płuca ścisnęły się  i nie mogłam wziąść głebokiego wdechu.Babcia zastukała delikatnie palcem w blat stołu.

-Skarbie ja bym tego zażądała zanim bym zdecydowała.

Uśmiech wystąpił na moję usta.Poczułam się tak jakbym poznała tajemne regóły.

-Karta przetargowa.

Wyszeptałam.Babcia pokiwała głową.

-Ale pamiętaj.Jeżeli uzyskasz infomację to będzie równoznaczne z zaakceptowaniem wampirów.Możesz też postawić inne warunki.Masz bogatą wyobrażnie napewno coś wymyślisz.

W moim sercu rozkwitła nadzieja.Może oni żyją.Tak bardzo chciała bym ich poznać.

-Mogę prosić o co chcę?

Zapytałam nieśmiało.

-Nie prosić.Żądać.Bardzo rzadko się zdarza takie połączenie krwi jak twoja.Będą o ciebie zabiegać najpotężniejsze i najwyżej urodzone wampiry.

-Muszę to wszystki przemyśleć.Zastanowić się.

Babcia wstała i zabrała nasze kubki.Podeszła do zlewu aby je umyć.

-Zjesz śniadanie kochanie?Płatki czy jajecznica?

Zapytała wycierając ręce w kuchenne ściereczkę.

-Jajecznica i kawa.

Roześmiała się a ten dzięk był lekki i radosny.Moje usta także wygięły się lekko.Głeboko odetchnęłam kiedy napięcie z moich płuc opadło.

-Widzisz dzisiaj już to wszystko nie wydaje się aż takie przerażające co?

Zapytała wyciągając jajka z lodówki.

-Tak.Może trochę.

                                            Rozdział 5

Po zjedzonym śniadaniu wybrałam się na spacer.Potrzebowałam chwili samotności i spokoju.Poszłam w kierunku parku.Był pogodny dzień.Na niebie nie było nawet jednej chmurki.Ptaki śpiewały radosne trele.Zawiał lekki wietrzyk chłodząc moją skórę.Cieszyłam się tą radosną atmosferą.

-Dokąd idziesz?

Podskoczyłam wystraszona na dzwięk jego głosu.Odwróciłam się a on stał metr ode mnie.

-Zawsze musisz się tak zakradać.Naprawdę to nie służy mojemu sercu.

Powiedziałam ze złością na co on uśmiechnął się i uniusł brwi.

-To leży w mojej naturze.

Strasznie mnie wkurzał tym swoim opanowaniem.

-Co takiego przyprawianie ludzi o zawał serca?

Pokręcił lekko głową.

-Nie, zakradanie się.

-Nie rób tego więcej.

Wywarczałam poważnie zirytowana.Uśmiechnął się jeszcze szerzej ukazując swoje idealne zęby.

-Postaram się.To dokąd idziesz?

Zapytał niezrazony moim gniewem.Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam.

-Przed siebie.Na spacer.

Teraz usłyszałam kroki za moimi plecami.Więc potrafił normalnie chodzić.

-Mogę ci towarzyszyć?Nie powinnaś być sama.

O matko zapomniałam.Rozejrzałam się panicznie po okolicznych krzakach.Ale nikogo nie dostrzegłam.Trochę się rozlużniłam i szłam dalej.Zrównał się ze mną i bacznie mnie obserwował.Nagle przyszło mi coś do głowy i zatrzymałam się.Spojrzałam w te jego cholernie seksowne oczy.Uśmiechnął się.Szlag pewnie usłyszał moje myśli.

-Wypad z mojej głowy.

Zrobił nadąsaną minę.

-Dlaczego?Jesteś bardzo intrygująca.

Ależ on mnie wkurzał.

-Co tu robisz Liam?Przecież jest dzień.Świeci słońce.Nie powinieneś spać w trumnie.

Uśmiechnęłam się złośliwie.Na co on ryknął śmiechem.Dosłownie.Stał tam i śmiał się ze mnie.Jeszcze chwila i zrobię mu krzywdę.Opanował się trochę i spojrzał mi prosto w oczy.A ja jak małe dziecko pokazałam mu język zanim pomyślałam co robię.

-Pokazałaś mi język?

Zapytał bardzo zaskoczony.Zacisnęłam dłonie w pięści ledwie panując nad głosem aby na niego nie nakrzyczeć.

-Śmiałeś się ze mnie.Nie, poczekaj ty ryczałeś ze śmiechu.

Powiedziałam oburzona.

-Bo jesteś naprawdę zabawna.

No tego już było za wiele.Zatupałam nogami w ziemię machając zaciśniętymi pięściami.

-Szlag mnie zaraz trafi z tą pijawką.

Wykrzyczałam mu prosto w twarz.Podniósł ręce w gęście "tylko spokojne" a na twarzy miał konsternację.

-Dobrze już.Uspokuj się.Słońce nam nie szkodzi.

Patrzył tak jakbym miał przed sobą dzikie zwierzę szykujące się do ataku.

-Święcona woda?

Wywarczałam.Uśmiechnął się delikatnie uznawszy że już nie rzucę się na niego z pięściami.Opuścił lekko ramiona i pokręcił głową.

-Też nie.Uprzedzam następne pytanie.Kołek ani krzyż też nie robią na mnie wrażenia.Aha czosnek to też bzdura.

Rozlużniłam się trochę i opanowałam gniew.Odpłynął delikatną falą a we mnie pozostało poczycie winy za tak dziecinne zachowanie.Ale nie zamierzała go przepraszać.

-Ale krew pijecie?

Skrzywił sie lekko.

-Tak, bez tego nie przeżyjemy.Ale nie pijemy ludzkiej krwi.

Ruszyłam znowu przed siebie a on podążał obok.

-To w taki razie czyją krew pijecie?

Zerknął na mnie.

-Swoich partnerek lub wampirów półkrwi.

Rozejrzałam się  po otaczających mnie drzewach.Ich liście lekko szeleściły na wietrze.Spojrzałam na niego.Był piękny.Męski.Apetyczny.Zauważyłam w jego oczach znowu ten błysk czerwieni.Ok.Wystarczy.Odwróciłam wzrok i zapatrzyłam się w drogę.

-Więc nie krzywdzicie ludzi?

-Nie bezpośrednio.

Zatrzymałam się i zwróciłam w jego stronę.Zmrużyłam lekko oczy przyglądając się mu.

-Wampiry pół krwi które tworzymy piją ludzką krew.

Spojrzałam w dół aby oderwać się od jego przeszywającego spojrzenia.

-A więc wykorzystujecie ludzi.

Usłyszałam że się poruszył.Uniosłam głowę.Stał przede mna i załapał mnie za dłoń.Znowu poczułam przepływającą od niego energię.Podniusł moją dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek wpatrując się cały czas w moje oczy.Kiedy poczyłam jego miękkie i gorące usta na mojej skórze całe moje ciało zatrzęsło się od jego dotyku.Poczułam gorące pulsowanie miedzy nogami a moje piersi stały się ciężkie i wrażliwe.Kiedy oderwał swoje usta od mojej dłoni wziął głęboki wdech i jeknął cichutko przymykając na chwilę oczy.Rany czy wszyskie wampiry są takie pociągające.Puścił moją dłoń ale nie odsunął się.

-Nie wiem czy są pociągające.Sama będziesz musiała sprawdzić.

Te słowa wyrwały mnie z odrętwienia w jakim się znalazłam.

-Przestań włazić mi do głowy.

Znowu ogarnął mnie gniew i bezsilność.

-Loren ja nie mogę tego zablokować.Po prostu cię słyszę.

Byłam blisko rozpłakania się od targającej mną złości.

-Ale to nie wporządku.Moje myśli to prywtna sprawa.

Wzruszył ramionami.Ujął mnie za brodę i podniusł do góry abym mu spojrzała w oczy.

-Wybacz ale nic na to nie poradzę ale miło że uważasz mnie za pociągającego.

-Jesteś wstrętny.

Odwróciłam się i odeszłam.Nie wytrzymam z tym facetem.Oczywiście ruszył za mną.

-Loren przepraszam nie chciałem cię zdenerwować.Nic na to nie poradzę .To jak oddychanie nie mogę przestać.Ale obiecuję ze będę dyskretny i nie będę tego wykorzystywał.

Zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę.Nadal byłam na niego wściekła ale usłyszałam skruchę w jego głosie.

-Dlaczego ja ciebie nie słyszę?

Moje pytanie kompletnie go zaskoczyło bo było spontaniczne.Nie pomyślałam o nim zanim je zadałam.

-Słyszę tylko jak do mnie mówisz to znaczy myślisz.

Machnęłam ręką w zniecierpliwieniu.

-Wiesz o co mi chodzi?

Kiwnął głową.

-Ale nie słyszę twoich myśli.

-Bo potrafię je blokować.Ty też się tego nauczysz.

Odpowiedział spokojnie.

-Dobra.Jakie jeszcze masz zdolności?

Pokręcił lekko głową.

-Nie mogę ci powiedzieć.

Poczułam konsternację.

-Dlaczego?

-Nie jesteś moją partnerką więc nie mogę zdradzać takich informacji.

Poczułam się bezsilna.

-To ile masz lat?

Nachmurzył się wyrażnie zirytowny moim pytaniem.

-Po co chcesz to wiedzieć?

Zapytał chłodno.

-Bo chcę cię lepiej poznać.Czy to takie dziwne?Ty nie musisz pytać bo czytasz mi w myślach.

-Nie lubimy mówić o swoim wieku.

Naprawdę mnie wkurzał.Co za uparty wampir.

-Dlaczego?

-Bo wiek świadczy o umiejętnościach, zdolnościach i sile.A takie informacje lepiej zachować dla siebie.

W końcu jakaś odpowiedż.Sapnęłam lekko.

-Przecież nikomu nie powiem.

Pokręcił głową.

-Nie musisz wystarczy że pomyślisz.

Spuściłam zrezygnowana głowę i opuściłam ramiona.Jestem jak otwarta książka.Rozumiem czemu nic nie chce mi powiedzieć.Muszę usiąść.Skierowałam się do najbliższej ławki i usiadłam wygodnie.Spojrzałam na niego.Stał tam gdzie go zostawiłam ale na jego twarzy widniał smutek.Patrzył na własne dłonie.Po chwili podniósł wzrok spoglądając na mnie i ruszył w moim kierunku.Kiedy dotarł usiadł obok i zapatrzył się przed siebie.

-Kiedy nauczysz się blokować swój umysł obiecuję że odpowiem na wszystkie twoje pytania.

Powiedział cicho.Spojrzałam na niego.

-Wiesz że ci o tym przypomnę i nie odpuszczę?

Pokiwał głową.

-Dobra wracam do domu.Dosyć mam tego spaceru.

Wstałam i ruszyłam szybkim krokiem w kierunku z krórego przyszłam.Szedł obok bez słowa.Kiedy dotarliśmy na miejsce weszłam po stopniach na werandę zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę.Miał zamyśloną i smutną twarz.Nie patrzył na mnie.O czym myślał?Zapragnęłam rozweselić tego faceta.

-Czy wampiry lubią kawę?

Zapytałam z uśmiechem.Uniósł głowę i spojrzał na mnie pytająco a po sekundzie na jego twarzy pojawił się taki uśmiech aż pokazały się jego dołeczki w policzkach.

-Wampiry uwielbiają kawę.

Odpowiedział z ożywieniem.

-To zapraszam.

Powiedziałam i weszłam do domu.Skierowaliśmy się do kuchni.Oczywiście babcia była na posterunku.Kiedy weszliśmy odróciła się w naszą stronę.

-Miło cię widzieć Liam.Może się czegoś napijesz?

Przywitała się z uśmiechem.Pomyślałam że nie rozważnie jest proponować wampirowi coś do picia bo nie wiadomo jak to zinterpretuje.Liam spojrzał na mnie i delikatnie pokręcił głową.Aha no tak zapomniałam że mnie słyszy.

-Chętnie.Loren zaprosiła mnie na kawę jeżeli to nie problem.

Odpowiedział grzecznie.Jaki on dobrze wychowany i poukładany.Masakra.Spojrzał na mnie mrużąc oczy.Cholera to też usłyszał.

-Ależ to żaden problem.Usiądż proszę zaraz zrobię.

Kiwnął głową.Podszedł i usiadł przy stole.Babcia podeszła do kuchenki wstawić wodę w czajniku.Podeszłam do stołu i usiadłam obok.

-Ciesze się że tu jesteś Liam i chronisz moją wnuczkę.

Powiedziała wyciągając kubki z szafki.

-To zaszczyt i mój obowiązek.

Powiedział z dumą.

-No tak o wszystkim dowiaduje się ostatnia.

Powiedziałam i spojrzałam na babcię.Odwróciła się.Spojrzała na mnie.

-To ja zawiadomiłam Radę ze kręcą się wokół ciebie wilki.Przysłali Liama aby cię pilnował.To nic złego chyba że chcesz zostać porwana.

Babcia była zła.Pokręciłam głową ale nic nie powiedziałam bo niby co miałam powiedzieć.

-To przez jej moc.Coraz wyrażniej ją wyczuwam.

Powiedział Liam patrząc na mnie jak na okaz w zoo.Babcia przyniosła kubki z kawą i usiadła.Napiła się cały czas mnie obserwując.

-Co dokładnie wyczuwasz Liam?

Zapytała odstawiając kubek.Sięgnęłam po swoją kawę.Wampir zmarszczył brwi.

-To zaskakujące i bardzo rzadkie ale wyczuwam wszystkie żywioły oraz niezidentyfikowaną moc.Bardzo potężną.Nie potrafę określić co to jest.

Oboje spojrzeli na mnie a potem na siebie.

-Liamie trzeba powiadomić o tym Radę i wzmocnić ochronę.Niespodziewałam się aż tak wielkiej mocy i magii.

-Już to zrobiłem.W okolicy jest około tuzina wojowników.Ale jeżeli sytuacja się pogorszy trzeba będzie ją stąd zabrać.

Czy ja do cholery nie mam nic do powiedzienia.Wszyscy teraz będą mi mówić co mam robić.Znomu byłam wściekła.

-Mogli byście nie rozmawiać jakby mnie tu nie było.

Babcia spojrzała na mnie z dezaprobatą w oczach.

-Wybacz kochanie ale staramy się zapewnić ci bezpieczeństwo.

-Dobrze rozumiem i dziękuję ale czy to oznacza że nie mam prawa nic powiedzieć w tej kwestii.

Babcia sapnęła ze zniecierpliwienia jakby tłumaczyła małemu dziecku jakomś prostą rzecz której nie mogło pojąć.

-Kochanie niestety ale nie masz pojęcia jakie niebezpieczeństwo ci grozi.Liam ma doświadczenie w tej dziedzinie.

Poczułam się ubezwasnowolniona.Muszę pobyć sama.Mam już tego wszystkiego powyżej dziurek od nosa.Wstałam i bez słowa wyszłam zabierając ze sobą kubek z kawą.

                                         Rozdział 6

Kiedy znalazłam się w swoim pokoju.Zatrzasnęłam drzwi i odstawiłam kubek na szafkę.Zatrzymałam się na środku pokoju.Boże czemu musiało mnie to spotkać.Do nie dawna miałam spokojne i poukładane życie.Miałam przed sobą przyszłość o której sama decydowałam.A teraz?Muszę wybrać jakiegoś obcego faceta i urodzić mu dzieci.A gdzie w tym wszystkim jest miejsce na miłość?Czułam się jak klacz rozpłodowa.Oni chcą tylko mojego ciała.Zostałam sprowadzona do roli inkubatora.To straszne.A jak nikogo nie wybiorę to co skarzą mnie na śmierć jak moją matkę.Ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam szlochać.Czułam jak po moich policzkach płyną łzy ale nie potrafiłam przestać.Płakałam jak nigdy dotąd.Całym moim ciałem szarpały spazmy.Nagle poczułam że ktoś obejmuje mnie od tyłu.Przytula.Ten zapach,  to ciepło.Wiedziałam że to Liam.Niechciałam aby widział mnie w takim stanie.Słabą.Ale nie potrafiłam się wyrwać z jego ramion.Potrzebowałam jego siły.Odczytując moje potrzeby przytulił mnie jeszcze mocniej.Czułam jego twardą klate na swoich plecach.Jego ciepły oddech łaskotał mnie delikatnie w kark.Po chwili jego usta znalazły się na swojej szyji.Całował mnie delikatnie.Moje ciało przeszył dreszcz rozkoszy rozpalając ponownie gorące pulsowanie miedzy nogami.Jego wargi były delikatne a pocałunki nieśpieszne.To było takie przyjemne i odprężające.Nie wiem kiedy przestałam płakać.Wtulałam się w niego i chłonęłam ciepło ciała.Oprócz ust Liama poczuła ciepły i wilgotny język.Lizał mnie delikatnie po szyji w przerwie miedzy pocałunkami.Zaczęłam drżeć.Oderwał swoje wargi i wyszeptał do mojego ucha.

-Loren nie pozwolę cie skrzywdzić.

Odwróciłam się ale pozostałam w jego ramionach.Było mi w nich tak dobrze.Nie byłam jeszcze gotowa z nich zrezygnować.Podniosłam głowę i spojrzałam w te zniewalające oczy.

-Miałam normalne życie o którym sama decydowałam a teraz mam stać się marionetką w cudzych rękach.Odebrano mi wolność i nie mam możliwości ją odzyskać?

Objął mnie mocniej a ja przycisnęłam policzek do jego piersi.

-Loren nie możesz żyć jak zwykły człowiek.Zawsze byś była narażona na atak.Przepraszam że to powiem ale twoja krew jest bardzo cenna.

Zamknęłam oczy rozkoszując się jego zapachem.

-Teraz czuje się jak worek na krew.

Poczułam jak jago klatka się unosi.Westchnął i wtulił twarz w moje włosy.

-Nie o to mi chodziło.Jesteś ważna bo możesz urodzić nam dzieci.

Boże jak on cudnie pachniał.

-No tak pragniecie tylko mojego ciała do prokreacji.

Czułam ja wciąga mój zapach i mruczy cichutko.

-Loren jesteś piękną kobietą.Każdy facet którego wybierzesz będzie cię czcił jak boginie.

Poczułam jego dłoń na swojej głowie.Głaskał mnie delikatnie.

-Nie wygrasz z przeznaczeniem.

Odepchnęłam go gwałtownie.Wypuścił mnie z ramion i cofnął się.

-Mam się poddać.Podporządkować.A gdzie w tym wszyskiem jest miejsce na miłość?

Przeczesał z flustracją swoje długie włosy.

-Uważasz że takich jak my nie można pokochać.Że na nią niezasługujemy?

Zapytał.

-Miłości nie można narzucać.Kazać komuś kochać.Tak się nie da.Mam wybrać faceta z listy i co?Skąd mam wiedzieć czy coś do niego poczuję?

-Boże Loren.Zanim dokonasz wyboru poznasz wszystkich kandydatów.Zajmie to jakiś czas ale nikt cię nie zmusi do podjęcia decyzji w ciemno.A ze względu na twoje pochodzenie będziesz miała bardzo duży wybór.Uwież mi.

Podeszłam do łóżka i usiadłam nie patrząc na niego.

-Więc mogę tak wybierać w nieskończoność.

Powiedziałam z nadzieją.

-Nie.Tylko do skończenia trzydziestu lat.

Spojrzałam na niego bykiem.

-A potem co?

-Rada sama wybierze ci partnera.

Boże naprawdę nie ma wyścia z tej sytuacji.Ukryłam twarz w dłoniach bo ponownie poczułam łzy w oczach.

-To jakiś koszmar.

Zaczęłam ponownie chlipać.Nic nie powiedział ale poczułam jak siada obok mnie.Objął mnie delikatnie ramieniem a ja wtuliłam głowę w jego pierś.

-Loren dzisiaj wieczorem przybędą do ciebie wysłannicy obu ras aby porozmawiać i przedstawić ci swoje propozycje.

Oderwałam głowę od jego ciała.

-Liam zostaw mnie samą.Wyjdz proszę.

Nic nie powiedział.Wstał z łóżka i poszedł pod drzwi.Złapał za klamkę ale zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.

-Jeżeli będziesz mnie potrzebować wystarcz że wypowiesz lub pomyślisz moje imię.

Po czym wyszedł i zamknął drzwi.Wstałam i pognałam do łazienki.Kąpiel dobrze mi zrobi.Nalałam pełną wanne wody i dolałam moje ulubione olejki zapachowe.Kiedy zanurzyłam się w gorącej wodzie poczułam odprężenie którego tak potrzebowałam.Skoro nie ma innego wyjścia muszę być twarda.Zobaczymy co mi zaproponują.Napewno tanio skóry nie sprzedam.Skoro mnie chcą to będą musieli się postarać.Lekko nie będzie.Z tym postanowieniem wyszłam z wanny i owinęłam się w miękki ręcznik.Odetkałam wannę i poszłam położyć się na chwilę.Ale ledwo przyłożyłam głowę do poduszki odpłynęłam.

Obudziło mnie pukanie do drzwi.Na pół przytomna zapytałam.

-Tak?

-Loren masz gości zejdz na dół.

-Zaraz zejdę babciu.

Krzyknęłam do zamkniętych drzwi i wyskoczylam z łóżka.Zasnęłam.Znowu.Co się ze mną dzieje wiecznie jestem zmęczona.Wciągnęłam swój szary dres.Jeszcze buty.Dobra już chciałam wychodzić ale zauważyłam swoje odbicie w lustrze.Rany ale mam szopę na głowie.Szybko przeczesałam je szczotką i związałam w koński ogon.Wyszłam z pokoju i już byłam na schodach kiedy dostrzegłam Liama w korytarzu.Podniusł głowę i spojrzał na mnie.Wskazał ręką na swoją głowę a póżniej na mnie.Zrozumiałam natychmiast  i kiwnęłam głową.

-"Przybyli wysłannicy i czekają na ciebie"

Rozmowa w myślach ma swoje plusy.Nikt inny tego nie słyszy.

-"Bądz ostrożna i nie pokazuj strachu"

Ponownie usłyszałam jego głos.Potaknęłam głową.

-"Przecież możesz mi odpowiedzieć"

Zeszłam na dół i zatrzymałam się przed nim.

-"No tak.Dlaczego tu jesteś Liam?"

Przeszył mnie swoim niebieskim spojrzeniem.

-"Zostałem wysłany przez Radę."

Czyli to jego obowiązek a skoro tak to dlaczego mnie przytulał.Nie miałam teraz czasu na roztrzyganie tej kwestii.Póżniej się tym zajmę.

-"Jestem gotowa"

Odpowiedziałam w myślach.Liam otworzył drzwi do salonu i gestem zaprosił mnie do środka.W pokoju na sofie siedziało dwuch menzczyzn a na przeciwko nich w fotelu babcia.Po jej twarzy było widać że jest spięta.Kiedy mnie zauważyli natychmiast wstali.Obydwaj byli wysocy i dobrze zbudowani.Brunet ubrany w drogi ,ciemny garnitur i eleganckie buty trzymał w ręku skórzaną ,czarną teczkę.Był bardzo przystojny.Orli nos,wąskie bardzo męskie usta.Ciemne,przepastne oczy.Włosy modnie przystrzyżone.Wyglądał na jakieś trzydzieści lat.Drugi ciemny blondyn z włosami spiętymi w kitkę na karku.Na oko jakieś dwadzieścia pięć lat.Ubrany w jasnopopielaty garnitur.Skórzane eleganckie buty.Jego teczka z jasno brązowej skóry leżała obok na sofie.Nie był tak przystojny jak brunet ale bardzo męski.Prosty nos,usta krztałtne.Na policzkach cień zarostu ale najbardziej niezwykłe były jego oczy.Jasno brązowe kolorem przypominały ciekły miód.Stałam tak niewiedząc co powiedzieć.Brunet odezwał się pierwszy.

-Witaj Lady Loren.Nazywam się Medard.Przybywam aby przedstawić ci Pani propozycję rodu wampirów.

Po tym staroświeckim przemówieniu ukłonił się.Odkrząknęłam.

-Witam Pana.

Teraz blondyn zrobił krok w moją stronę i w tej samej chwili u mojego boku pojawił się Liam.Blondyn zatrzymał się mierząc wampira nienawistnym spojrzeniem.

-Witaj Pani.Ja jestem Tahir i przybywam jako wysłannik likantropów.

Mówiąc to obserwował mnie a jego oczy żażyły się dziwnym blaskiem.

-Witam.

Tylko tyle zdołałam przecisnąć przez swoje gardło.Tahir uśmiechnął się z wyrażną złośliwością jakby wyczuwając moje zakłopotanie.Znów zmierzył Liama.

-Widze że masz swojego prywatnego wampirzego ochroniarza.Ale bez obawy z mojej strony nic ci nie grozi Pani.

Widząc grożbę w oczach wilkołaka skierowaną do Liama wezbrał we mnie gniew który dodał mi odwagi.

-Bardzo mnie to cieszy więc może przejdziemy do sedna sprawy.

Powiedziałam bardzo spokojnie nie okazując strachu.Byłam z siebie dumna.Uniosłam lekko głowę do góry aby sprawić wrażenie pewnej siebie.

-Oczywiście Lady Loren.

Odezwał się Medard.

-Propozycję mam w teczce i zostawię ją abyś mogła się z nią na spokojnie zapoznać Pani.Pragnę zaznaczyć iż wszystko co jest w niej zawarte możemy jeszcze negocjować bo nic nie jest ostateczne.Jesteśmy przychylni do każdej twej sugesti i prośby Pani.

Wyciągnął plik kartek w przezroczystej plastikowej teczce.Podszedł do mnie ostrożnie i wręczył mi dokumenty.

-Dziękuję.

Wypowiedziałam z wyrażnym trudem.Kiwnął głową i wrócił na swoje poprzednie miejsce.Tahir otworzył swoją teczkę i także wyciągnął dokumenty w czarnej tekturowej teczce.

-To jest nasza propozycja.Zaznaczę tylko że dla ciebie Pani wilki porzuciły swoją tradycję i decyzja o potencjalnym partnerze będzie należeć do ciebie.Zrobimy wszystko czego sobie zażyczysz.

Zamilkł i ruszył do mnie nie odrywając ode mnie wzroku.Jego ruchy były bardzo płynne i drapieżne zarazem.Miałam wrażenie że szykował się do ataku.Dreszcz paniki przebiegł mi po plecach.Im był bliżej tym większe przerażenie mnie ogarniało.Kiedy zatrzymał się przede mną w jego oczach dostrzegłam głód.Oblizał wargi.

-Proszę Pani oto nasza propozycja.

Mówiąc to podał mi teczkę.Wyciągnęłam rękę i złapałam dokumenty.Przez chwilę trzymał je nie pozwalając mi ich zabrać ale w końcu puścił i uśmiechnął się.Nie był to miły uśmiech.Cofnął się kilka kroków nie spuszczając ze mnie oczu.

-Dziękuję.Ile mam czasu na podjęcie decyzji?

Wydusiłam z siebie z niemałym wysiłkiem.

-Będziemy cierpliwie czekać aż nas zaprosisz na negocjacji.

Odparł Medard.

-Tak czekamy.

Odezwał się Tahir.Jeszcze chwila i stracę przytomość.Całe ciało bolało mnie od napięcia.Każdy mięsień krzyczał z bólu.Natychmiast muszę stąd wyjść.

-W takim razie wybaczcie panowie ale was opuszczę.

Dziękowałam Bogu że udało mi się sklecić logiczne zdanie.Ukłonili się obydwaj niemal w tej samej chwili.Odrwóciłam się i na sztywnych nogach jak robot opuściłam salon.Czułam że Liam idzie za mną.W połowie korytarza nogi się pode mną ugieły.Już się przygotowałam na spotkanie z twardą podłogą ale znalazłam się ramionach wampira.

-Mam cię zanieść do pokoju.

Nie mogąc nic powiedzieć kiwnęłam tylko głową.Ruszył w górę po schodach bez żadnego wysiłku.Po kilku sekundach byliśmy w moim pokoju.Usłyszałam zatrzaskujące się drzwi a po chwili poczułam pod sobą miękkość pościeli.Kiedy próbował się wyprostować moje ramiona nie chciały go wypuścić więc opadł obok mnie na łózko przyciągając do siebie.Odwróciłam się na bok i położyłam głowę na jego piersi.Szłyszałam miarowe bicie serca.Odgłos powolnych uderzeń uspokajał mnie.Przymknęłam powieki i odetchnęłam głośno.Czułam jego gorącą dłoń na swoich plecach.Objęłam go swoją ręką i wtuliłam się z całej siły.Jego oddech zatrzymał się na kilka sekund aż nie rozlużniłam uścisku.

-Przepraszam.

Wyszeptałam w jego koszulę.Mruknął cicho.

-Nie masz mnie za co przepraszać.

Powiedział cicho i poczułam jak składa pocałunek na mojej głowie.

-Liam czy jesteś tu tylko z obowiązku?

Poczułam jak sztywnieje jego ciało.Milczał przez dłuższą chwilę a kiedy już myślałam że nie otrzymam odpowiedzi.

-Nie.

Wyszeptał w moje włosy.

-Powinienem już iść.

Powiedział chłodno i zaczął wyplątywać się z mojego uścisku.Moje ręce rozlużniły się.Wstał wyrażnie zakłopotany zaistniałą sytuacją.Nie patrzył mi w oczy.Schylił się i podniusł teczki.Musiałam je upuścić jak mnie niusł.Położył je na szafce i skierował się do drzwi.Podniosłam się na łokciu.

-Tak po prostu zamierzasz wyjść?

Zapytałam rozczarowana jego zachowaniem.Zatrzymał się i w końcu spojrzał na mnie.

-Najlepiej będzie jak zniknę z twojego życia.

Poczułam przejmujący strach że nigdy już go nie zobaczę.

-Co?

Zapytałam oburzona.

-Najlepiej dla kogo?

Stał tak z konsternacją na twarzy.Przyglądał mi się z prawdziwym bólem w tych pięknych oczach.

-Dla nas obojga.

Wychrypiał łamiącym się głosem.Podniosłam się z łóżka i podeszłam do niego.Położyłam dłoń na jego piersi a on ja przykrył swoją.

-Więc zamierzasz uciec bo być może zaczęło ci na mnie zależeć.Niewiedziałam że wampiry to takie tchórze.

Wpatrywał się w moje oczy a ja poczułam jak w nich tonę.Jego wzrok zsunął się na moje usta.Uśmiechnął się lekko.

-Rzucasz mi wyzwanie?Wiesz że honor jest dla nas bardzo waży.Będę musiał protraktować to bardzo poważnie.

Zrozumiałam że dzięki temu mogę go zatrzymać przy sobie.Może i było to egoistyczne z mojej strony ale nie mogłam go stracić.

-Chcę tylko żebyś mnie nieopuszczał.Proszę.Jesteś mi potrzebny.

Pokiwał głową.

-Loren ja słyszę twoje myśli i to nie jest dobry pomysł.Nie jestem dla ciebie odpowiedni.Ty jesteś królewskiej krwi a ja tylko synem zdrajcy.Przyjąłem to zadanie aby zrechabilitować się w oczach Rady za czyny mego ojca.

Zrobiło mi się bardzo przykro i poczułam się odtrącona.On mnie nie chce.Poprostu wykonuje swoje zadanie.Dobrze skoro tak.Cofnęłam się krok do tyłu ale nie patrzyłam na niego.Nie mogłam.

-W takim razie zrób jak uważasz.Możesz odejść jeżeli taka jest twoja wola nie będę cię więcej zatrzymywać.Zrozumiałam gdzie jest moje miejsce i nie będę ci się już więcej narzucać.

Zrobił krok w moją strone i wyciągnął reke.A ja kolejny krok w tył i pokręciłam głową.

-Proszę abyś natychmiast wyszedł.

Wpatrywałam się w podłogę kiedy usłyszał dżwięk zamykanych drzwi.Odwóciłam się i rzuciłam na łóżko ukrywająć twarz w poduszce.Boże ale ze mnie kretynka.Jak mogłam pomyśleć że mu na mnie zależy.Że coś do mnie czuje.Ale te pocałunki w szyje.A może chciał moje krwi a ja to opacznie zrozumiałam.Ależ ze mnie idiotka.Bolało mnie serce bo polubiłam tego wampira.Bardzo polubiłam.Cóż muszę się nauczyć nie rzucać w objęcia pierwszego lepszego faceta.

                                          Rozdział 7

Liam zatrzymał się w połowie schodów.Nadal słyszał myśli Loren i musiał to natychmiast urawć.Nie mogła się w nim zakochać.Nie jest wart takiej kobiety jak ona.Ale nie powiedział jaj całej prawdy.Na początku zależało mu tylko na wykonaniu zadania które powierzyła mu Rada ale kiedy ją zobaczył zakochał się jak idiota od pierwszego wejrzenia.Nigdy nie wierzył w miłość.A teraz czuł się tak jakby jego serce pękło na pół.Powinien odejść ale nie mógł się na to zdobyć.Pragnął ja widywać.Była mu niezbędna jak krew.Ale patrzeć jak związuje się z innym menzczyzną.Rozsądnie było by zrezygnować i spróbować zapomnieć.Ale zostawić ją?Nie,nie mogę.Niepotrafę.Nie mogę myśleć tylko o sobie.Ona jest najważniejsza.Będę przy niej trwał i starał się aby odnalazła szczęście z innym menzczyzną.Może w tedy będzie mi łatwiej odejść.Nie.Wcale nie będzie łatwiej.Nigdy wiecej nie spojrzeć w te piękne oczy.Albo patrzeć na nią w objęciach innego menzczyzny.Boże nie mogę bez niej żyć i z nią też nie.Usiadł na stopniu.Zwiesił głowę i podparł rękami.  

Loren próbowała czytać ale literki zlewały jej się w jedną czarną plamę.Spojrzała na zegarek dziesiąta dwadzieścia.Niedługo wybije północ i zaklęcie wygaśnie.Co się w tedy stanie.Czuła lekki strach ale jednocześnie podniecenie.Położyła się na łóżku i patrzyła w sufit.W pewnym momencie usłyszała skrobanie w szybę okna.Wstała i zobaczyła za nią twarz Toda.Uśmiechał się do mniej.Jak on tu wlazł?Podeszła i otworzyła okno ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć Tod wskoczył do pokoju przez otwarte okno porwał ją w ramiona i pocałował.Czuła jak jego wargi rozgniatają jej usta a jego język próbuje wśliznąć się do środka.Jego raniona ściskały ją tak bardzo że nie mogła zaczerpnąć tchu.Zaczęła się szarpać i okładać go pięściami gdzie popadnie a w głowie panicznie wołała na pomoc Liama.Błagam Boże niech mnie usłyszy.Nagle usłyszała huk otwieranych drzwi a po sekundzie Tod leciał w kierunku ściany.Rozejrzała się i zobarzyła Liama.Był nieżle wkurzony.Jego oczy ciskały gromy.

-Jak śmiesz zapchlony kundlu napastować Loren.

Ryknął.Zatkało mnie.Kundlu.Tod jest wilkołakiem?Spojrzałam na mojego byłego chłopaka.Był nie złym ciachem.Kasztanowe włosy,orzechowe oczy.Olśniewający uśmiech.Ogromne,szerokie barki.Dla nie których dziewczyn był ideałem faceta ale mnie przerażała jego dzikość.Teraz zrozumiałam jego zachowanie i obsesję na moim punkcie.Podniósł się zwinnie z podłogi i uśmiechnął do mnie.Potem zmierzył Liama nienawistnym spojrzeniem.

-Jestem jej chłopakiem pijawko więc mam prawo.A poza tym już ją całowałem i była z tego zadowolona.

Liam zastygł w bezruchu i spojrzał na mnie szukając potwierdzenia jego słów.

-Tod o ile dobrze pamiętam zerwaliśmy ze sobą jakieś dwa miesiące temu i to po tym jak w brew mojej woli mnie pocałowałeś.

Tod lekceważąco machnął ręką.

-To było małe nieporozumienie.Nie zrywa się z takim facetem jak ja dlatego że cię pocałowałem.

Poczułam irytację.

-Tod nie chodzi o sam pocałunek ale o to jak to zrobiłeś.A poza tym miałeś ukryty motyw i tego się nie wyprzesz.Wiedziałeś kim jestem.

Patrzyłam uparcie na Toda.Obserwowałam każdy najmniejszy ruch jego ciała w obawie że ponownie się na mnie rzuci.Na jego twarzy wykwitł kpiący uśmiech.

-Tak wiedziałem.Inaczej bym się o ciebie nie starał.Nie interesują mnie zwykłe kobiety.Już mogłaś być moja.Wystarczyło porwać cię i ukryć.Ale nakazano mi umizgiwać się do ciebie bo masz oddać mi się z własnej woli.To jakaś bzdura.

Ledwo panowałam nad gniewm.

-Tod wynoś się stąd natychmiast.

Wrzasnęłam.Wilkołak roześmiał się i zrobił krok w moją stonę.Liam do tej pory cichy i nieruchomy stanął miedzy mną a Todem.

-Jeżeli nie wyjdziesz stąd sam  kundlu to cię wyniosę i bardzo prawdopodobne że w kawałkach. 

Tod przestał się uśmiechać.Skrzywił twarz i warknął na Liama a jego orzechowe oczy zalśniły złotem.Podszedł do okna.

-Będziesz moja.

Wywarczał i wyskoczył na zewnątrz.Liam natychmiast podbiegł i zamknął okno.

-Loren dlaczego go wpuściłaś?Mógł cię skrzywdzić.

Jego oczy nadal ciskały gromy.Był wściekły ale też przestraszony.

-Bo nie wiedziałam że to wilkołak.A potem wołałam cie telepatycznie.

Podeszłam i usiadłam na łóżku czując że miękną mi kolana.Potarłam oczy.

-To się zdarzyło tak szybko.Nie zdążyłam zareagować.

Liam podszedł do mnie złapał za ramiona i podniósł do góry.Spojrzał na moją twarz po czym mocno mnie przytulił.

-Gdyby coś ci się stało.

Jego głos drżał tak jak on na całym ciele.Bał się o mnie.Może jednak coś do mnie czuje.Gdyby chodziło mu tylko o moje bezpieczeństwo nie przytulał by mnie w ten sposób.Zesztywniał lekko zapewne słysząc moje myśli.

-Ale nic mi się nie stało.Dzięki tobie.

I nie zastanawiając się nad impulsem pocałowałam go w policzek.Poczułam jak wstrząsa nim dreszcz.

-Loren nie rób tego.

Powiedział ochrypłym głosem.Poczułam jak ogień rozpala się w moim wnętrzu.Piersi robią się twarde i wrażliwe a sutki drażni materiał stanika.Jego zapach stał się intensywniejszy.Uśmiech wykrzywił moje wargi bo zrozumiałam że mu się to podoba.

-Czego mam nie robić?Tego.

Znowu go pocałowałam ale tym razem w koncik jego ust.Usłyszałam i poczułam jak gwałtownie nabiera powierza.Przytulił mnie mocniej do swojego ciała.Jego dłonie wręcz parzyły moje plecy.Piersi przyciśniete mocno do jego twardej i szerokiej klatki pulsowały boleśnie.A na brzuchu poczułam ogromną i twardą niczym skała erekcję.Mój oddech przyśpieszył momentalnie i brakowało mi powietrza.Jego oczy wpatrywały się w moje z błyskiem czerwieni w ogromnych żrenicach.Nic nie pozostało z ich błekitu.Były czarne i przepastne.Moje serce dudniło w piersi i czułam gorąc i wilgoć między udami.

-Loren proszę przestań bo stracę panowanie nad sobą.

Wyszeptał patrząc na moje usta.Słowa mówiły jedno ale jego ciało coś wręcz przeciwnego.

-Ugryziesz mnie?Pragniesz mojej krwi?

Zapytałam .Jego ręce po woli wędrowały po moich plecach wysyłając rozkoszne dreszcze.

-Twoja krew mnie przyciąga i kusi ale bardziej pragnę ciebie.

Moje serce podskoczyło w piersi na te słowa.Pragnął mnie.Wiedziałam o tym ale potwierdzenie tego z jego ust wywołało jeszcze większe drżenie w moim brzuchu.Boże jak ja go pragnę.Podniosłam rękę i dotknęłam jego policzka.Był gorący i lekko drapał od zarostu.Patrzył na mnie w na w pół zamkniętymi oczami.Oblizałam wargi na co on westchnął delikatnie.Zbliżyłam swoje usta do jego warg.Dzieliły nas centymetry.Czekałam aż mnie pocałuje.Walczył z pokusą.Muszę go sprowokować aby się nie wycofał.Wysunełam język i polizałam go po górnej wardze.Nie wytrzymał.Na sekundę przed tym jak rzucił się na moje wargi dostrzegłam mocniejszy błysk czerwieni w jego oczach.Pocałował mnie tak gwałtownie że gdyby mnie nie trzymał straciła bym równowagę i upadła.Miażdzył moje wargi.Ugniatał swoimi i skubał.W końcu rozchylił je językiem i wtargnął do środka dotykając wnetrza moich ust.To było cudowne,oszałamiające doznanie.Starałam się odwzajemnić pocałunek na co Liam reagował z jeszcze większą namiętnością.Nagle oderwał się ode mnie i odsunął wypuszczając mnie ze swoich ramion.Dyszał ciężko przez rozchylone usta.Poczułam się opuszczona i ponownie odtrącona.

-Co ty ze mną wyprawiasz kobieto?Używasz jakiś czarów?

Wysapał.Poczułam się urażona.Próbował cała winę zrzucić na mnie.Ze niby go zmusiłam.Wkurzyłam się.

-Ale z ciebie dupek.

Wyrzuciłam z siebie.Spojrzał na mnie zszokowany.

-Sam także pragnąłeś tego pocałunku a teraz całą winę za to zrzucasz na mnie.Masz strasznie słabą wolę skoro tak niedoświadczona kobieta jak ja potrafiła cię do czegoś zmusić.

-Boże Loren przepraszam.Przy tobie nie potrafię logicznie myśleć.Wybacz mi.

Przeczesał swoje włosy palcami i spojrzał na mnie błagalnie.

-I co teraz odejdziesz i zostawisz mnie?

Pokiwał głową ale za chwilę pokręcił w zaprzeczeniu.

-Powinienem ale nie jestem wstanie odejść.

Odsunęłam się od niego i usiadłam na łóżku bo znowu poczułam słabość w kolanach.Mój oddech wrócił do normy a namiętność zastąpiło poczucie pustki.Milczeliśmy przez kilka minut.

-Loren możesz zejść do salonu.

Usłyszałam głos babci z korytarza.Spojrzałam na zegarek.Zostało piętnaście minut do północy.Wstałam i podeszłam do drzwi.Stał cały czas w tym samym miejscu.

-Liam musimy zejść na dół.

Nic nie odpowiedział.Pokiwał tylko głową.

Siedziałam na sofie w salonie i spoglądałam to na zegar to na stojącego pod oknem wampira.Nie patrzył na mnie tylko w podłogę.Ale z niego uparty osioł.Sam przed sobą nawet się nie przyzna że go pociągam.Baran.Skoro tak bardzo tego nie chce to wybiorę kogoś innego.Kogoś kto być może mnie pokocha.A napewno pokaże mi co to jest namiętność i pożądanie.Nagle spojrzał na mnie i zmróżył oczy.No tak usłyszał moje myśli.I dobrze.Byłam naprawdę na niego wściekła.

-Kochanie już jesteśmy.

Usłyszałam głos babci.Weszła do pokoju razem z Różą.Podeszły i usiadły obok mnie.Złapały mnie za ręce.

-Skarbie rozlużnij się i zamknij oczy.Postaraj się odprężyć.

Wykonałam polecenie ale ciągle myślałam o pewnym ośle.Cholera czemu aż tak bardzo wyprowadzał mnie z równowagi.Zegar zaczął wybijać północ a przez moje ciało przepłynęła energia.Promieniowała z mojego serca i rozchodziła się po całym ciele.Była ciepła i bardzo przyjemna.Taka naturalna.Poczułam się tak jakby ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce.Jak mogło mi tego nie brakować.Usłyszałam szum w głowie wielu głosów.Tak jakby ktoś właczył radio i nie ustawił go na jedną stację tylko kilka nakładało się na siebie.Przez ten szum przebił się głos babci.

-Kochanie wyobraż sobie że stawiasz mur do okoła swojej głowy a w tedy głosy umilkną.

Zaczęłam budować ścianę.Cegła po cegle.Szło mi powoli.

-Na środku tego muru umieść zamknięte drzwi.

Ponownie głos babci przebił się przez szum i trzaski.Ok im mur stawał się coraz wyższy tym łatwiej było go budować.Drzwi na środku pojawiły się natychmiast jak tylko o nich pomyślałam.Zatrzasnełam je i głosy umilkły.Zapanowała cisza.Słyszałam tylko tykanie zegara i oddechy osób znajdujących się w tym pokoju.Otworzyłam oczy i spojrzałam na babcię.Uśmiechała się szeroko.

-Jak się czujesz kochanie?

Zapytała.Puściły moje dłonie.

-Dobrze.

Odpowiedziałam cicho.

-Narazie nie otwieraj tych drzwi sama.Musisz trochę poćwiczyć wizualizację i wyciszanie się.Inaczej nie będziesz wstanie nad tym zapanować.

Byłam zafascynowana.Czułam moc,energię wewnątrz siebie.

-Czy mogę teraz stworzyć takie światło ja ty?

Babcia pokiwała głową.

-Tak skarbie chociaż ja wykorzystuję do tego moc żywiołów ale ty masz tyle magii w sobie że przyjdzie ci to bez trudu.Poprostu wyciągnij dłoń przed siebie i wyobraż sobie kule energii.

To jest aż tak proste?Nie mogłam w to uwierzyć.Podniosłam dłoń i pomyślałam o różowej błyszczącej kuli światła a ułamek sekundy póżniej ujrzałam ją na swojej dłoni.Roześmiałam się.To naprawdę jest takie proste.Zamknęłam dłoń i kula znikła tak jak jej nakazałam w swojej głowie.

-Babciu to jest niesamowite.

Babcia pokiwała głową.

-Od jutra zaczniemy ćwiczenia.Musisz się sporo nauczyć.A teraz powinnaś odpocząć.

Ucałowałam babcię w policzek i wstałam.

-Dziękuję wam.

Powiedziałam.Pochyliłam się i ucałowałam także Róże.Była wyrażnie zaskoczona ale szczęśliwa.Odwróciłam się i wychodząc z salonu pomyślałam.

-"Ian musimy porozmawiać".

Widziałam że na mnie spojrzał więc usłyszał.Kiedy wyszłam przez drzwi skierowałam się na schody usłyszałam że szedł za mną.Chwycił mnie za ręką i odwrócił w swoją stronę.W oczach miał udrękę.

-"Jutro odejdę"

Powiedział w myślach.

-"Nie,niepozwalam ci.Znowu chcesz uciec."

Pomyślałam z wyrzutem.

-"Rzucam ci wyzwanie.Jeżeli zostaniesz do momentu aż wybiorę partnera dostaniesz co tylko sobie zażyczysz".

Widziałam jak oczu mu zalśniły.

-"Co tylko będę chciał?"

Zapytał.

-"Tak.Zgadzasz się?"

Pokiwał głową.

-"Przyjmuję wyzwanie"

-"Ok"

Odpowiedziałam.Puścił moją rękę a ja poszłam do swojego pokoju.

Witam.Zapraszam do przeczytania kilku rozdziałów zamieszczonych poniżej.Proszę o szczere komentarze ponieważ jest to moje piersze dzieło.Uprzedzam że jest to bardzo kobieca tematyka.Przepraszam za wszelkie błedy i literówki jestem tylko człowiekiem :)Jeżeli wam się spodoba ciąg dalszy nastąpi.